Στις ακτές της Αμερικής
«Κάθε μέρα κάνεις πολλά πράγματα. Ο πονοκέφαλος σε δυσκολεύει». Οποιαδήποτε διαφήμιση ξεκινάει με αυτή τη φράση και δεν καταλήγει σε κάποιο ενημερωτικό μήνυμα ή παρότρυνση επίσκεψης σε ειδικό γιατρό, τι στ’ αλήθεια μπορεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο;
Πόσο μάλλον όταν μία τέτοια διαφήμιση καταλήγει να συστήνει το καλύτερο, τάχα μου, παυσίπονο για να αντιμετωπίσεις αυτούς του έντονους πονοκεφάλους που δεν σε αφήνουν σε ησυχία.
Αυτή ήταν μία διαφήμιση από τις εκατοντάδες που μπορεί κανείς να δει στην ελληνική τηλεόραση. Η κατάσταση ίδια, και χειρότερη, και στην αλλοδαπή.
Μα, γιατί γκρινιάζω… Θα σου πω γιατί γκρινιάζω.
Γιατί, ας πούμε, μόλις πριν λίγες ημέρες δημοσιεύτηκε στον ελληνικό τύπο, έρευνα που αποδεικνύει πως οι θάνατοι από την υπερκατανάλωση παυσίπονων ξεπερνούν και τους θανάτους από κοκαΐνη και ηρωίνη, τα θανατηφόρα τροχαία ή τα δυστυχήματα οπλοχρησίας. Αμερικάνικα στοιχεία αλλά πλήρως περιγραφικά.
Και βέβαια δεν με πειράζει μια διαφήμιση για παυσίπονα. Άλλωστε, δεν είναι η μόνη στην ελληνική τηλεόραση που μπορεί να προσβάλει την νοημοσύνη μας, την αισθητική μας, τις γνώσεις ή την λογική μας.
Άλλωστε, σε αυτή τη χώρα ήταν που οι τράπεζες πλημμύρισαν τα προηγούμενα, της κρίσης, χρόνια με διαφημίσεις για διακοποδάνεια, δωροδάνεια, εορτοδάνεια και κάθε λογής αγνοιοδάνεια.
Την ώρα που στους ισχυρούς μοίραζαν θαλασσοδάνεια.
Το πρόβλημα με την τηλεόραση, όχι μόνο την ελληνική, δεν είναι απλώς το ποια συμφέροντα εξυπηρετεί κάποιο κανάλι.
Το πρόβλημα, κατά την άποψή μου, εντοπίζεται στα συμφέροντα εκείνα που δεν εξυπηρετεί εξ’ αρχής. Τα συμφέροντα εκείνα που, δια νόμου, θα έπρεπε να της επιβάλλεται να επιβάλει με τη σειρά της στον δημόσιο διάλογο.
Δεν μπορεί, από τη μία να ορίζεται πλαίσιο ώστε να αναβαθμιστούν ποιοτικά τα περιεχόμενα και οι παραγωγές των καναλιών, και από την άλλη να επιτρέπεται ο κιτρινισμός, ο εμπαιγμός, η εξαπάτηση από την πίσω πόρτα των διαφημίσεων.
Μιας και -υποτίθεται- πως σε λίγους μήνες ξεκινάει μία νέα εποχή στην τηλεόραση, με νομικό πλαίσιο και κανόνες για όλους, δεν θα ήταν κακό να προβλεφτεί μία διαδικασία ώστε, τουλάχιστον, αναληθείς, προκλητικές ή συκοφαντικές διαφημιστικές «προτροπές» να εξαφανιστούν.
Αυτό δεν είναι Σοβιετία. Είναι μια απλή, στοιχειώδης λειτουργία κράτους πρόνοιας.
Γνωρίζω, προκαταβολικά, πως οι πιο έξυπνοι και κυνικοί από εσάς θα μου πείτε: «Μα, Ρεμπελίσκε τι μας λες; Μπράβο! Ανακάλυψες την Αμερική!»
Όχι αγαπητοί μου. Θα ήταν αδύνατον να ανακαλύψει κανείς μας την Αμερική. Πολύ απλά, επειδή εμείς από την αρχή είμαστε οι Ινδιάνοι.
Τους Ισπανούς βλέπω να αποβιβάζονται, και αγχώνομαι λίγο είν’ η αλήθεια…
ΥΓ. Στους δέκτες μας, εσχάτως έχει κάνει την εμφάνισή του ένα τηλεοπτικό σποτ της ένωσης ιδιωτικών καναλιών, στο οποίο κάποιος αφαιρεί από το τηλεκοντρόλ τα κουμπιά με ένα κατσαβίδι, αφήνοντας μόνο τέσσερα.
Εάν υπήρχε ένωση τηλεθεατών ιδιωτικών καναλιών, θα έπρεπε να παρουσιάσει ένα βίντεο όπου ο τηλεθεατής που κρατά το τηλεκοντρόλ είναι ξαπλωμένος επάνω στον πάγκο των καναλαρχών την ώρα που με το ίδιο κατσαβίδι του αφαιρούν τα μάτια και τα αυτιά με τις χαλκευμένες ειδήσεις τους, τη γλώσσα με την εκπροσώπηση μόνο συγκεκριμένων απόψεων, τον εγκέφαλο με την απόλυτη διαστρέβλωση της αλήθειας και την προπαγάνδα (ενημερωτική και διαφημιστική), το αίμα με την τακτική των θαλασσοδανείων που άφησαν φέσι στις τράπεζες σε βάρος του. Εάν υπήρχε…
Ρεμπελίσκος 