SAYS WHO…

Τρία χρόνια και κάτι έχουν περάσει από τότε που όλοι μαζί αποφασίσαμε να χτυπήσουμε επιτέλους αυτό το τέρας που τρώει τόσα χρόνια τις σάρκες μας. Αυτό το θείο δώρο που ήρθε να βάλει σε τάξη τις ζωές μας. Και τις έβαλε. Το μεγάλο κράτος είναι παρελθόν. Κι ας μην είχαμε ποτέ μεγάλο κράτος.

Επιτέλους! Πολιτικοί πήγαν στη φυλακή. Τραπεζίτες είδαν τις τράπεζές τους να δημεύονται. Μιζαδόροι επέστρεψαν τις μίζες και κάνουν αγαθοεργίες. Κλέφτες του δημοσίου χρήματος είδαν τα ονόματά τους στα μανταλάκια των εφημερίδων.

Επιτέλους! Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Τόσο ισότιμο που είχε την ευτυχία να εφαρμόσει πρώτη το καλύτερο φάρμακο στην ιστορία του χρέους. Η χώρα μας είχε τα τελευταία χρόνια της ευτυχία να δοκιμάσει πρώτη τη συνταγή κατά του καρκίνου του χρέους.

Λιτότητα, λουκέτα, χαράτσια, αύξηση φορολογίας, περικοπή μισθών και συντάξεων, απολύσεις, κατασχέσεις. Ανεργία, αυτοκτονίες, εγκληματικότητα, φασισμός. Όλα τα φάρμακα, πιστοί στρατιώτες κατά του μεγάλου εχθρού του έθνους. Του χρέους. Και όλα μαζί κατάφεραν να το σκοτώσουν. Μαζί με μερικές χιλιάδες πολίτες.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχαμε καταφέρει όμως, αν δεν υπήρχαν στη χώρα οι επιχειρηματίες, τα κανάλια και οι εφημερίδες τους. Τίποτα δεν θα αρκούσε αν δεν υπήρχαν μερικοί άνθρωποι, που για το καλό του έθνους, της πατρίδας και του καθενός μας ξεχωριστά, δεν είχαν πουλήσει την ψυχή τους στο διάολο. Δεν πρέπει ποτέ να τους ξεχάσουμε. Και δεν θα τους ξεχάσουμε.

Ο Γιάννης ο Πρετεντέρης ο τεκμηριωμένος. Ο Παύλος Τσίμας ο αριστερός. Ο Θέμος ο Θέμα. Ο Νίκος Χατζηνικολάου ο αντισυστημικός. Ο Γιώργος Τράγκας ο Στρατηγός. Ο Σταύρος Θεοδωράκης ο ένας από εμάς. Ο αδέσμευτος Νίκος Ευαγγελάτος. Ο ορθολογιστής Μπάμπης Παπαδημητρίου. Ο Άρης ο Πορτοσάλτε (αρκεί). Ο, ακόμα ένας από εμάς, Γιώργος Αυτιάς. Και τόσοι άλλοι, σύμμαχοι στην σκληρή μάχη που δίνουμε.

Όλοι διαλεκτοί. Ένας κι ένας. Για την ακρίβεια, πάρε τον έναν και… βάλε τον δίπλα στον άλλον. Και μετά τον παράλλον. Και τον παραδίπλα. Και μάζεψε τους όλους. Αναμνηστική φωτογραφία. Πόσο αξέχαστες αλήθειες μας έχουν προσφέρει αυτά τα παιδιά.

Έτσι ονειρεύτηκα κι εγώ την αλήθεια. Κι αποφάσισα να αρχίσω να την λέω. Να τους βοηθήσω. Επειδή όμως γκεμπελίσκος δεν γίνεσαι από την μια στιγμή στην άλλη, το σκέφτηκα.

Έγινα Ρεμπελίσκος.