Μετανάστης είσαι κι εσύ, ηλίθιε

Πίσω από τα κάγκελα της μισαλλοδοξίας και του κομπλεξισμού σου, ταμπουρωμένος μέσα στο υπερεγώ σου, αποκλεισμένος από την ουσία της ζωής και του όποιου θεού σου, μιλάς για τη ζωή σα να τη ζεις, και για τους ανθρώπους της σα να τους ξέρεις. “Να φύγουν”, “είναι τρομοκράτες” και “να τους πάρετε σπίτια σας” ξέρεις να λες, και ας πάει να γαμηθεί ο πλανήτης ολόκληρος. Εσύ να είσαι καλά.

Έχεις ιδέα τι άντερα χρειάζεσαι για να αρπάξεις τη ζωή από τα μαλλιά και να την παλέψεις, όταν εκ των προτέρων ο υπόλοιπος κόσμος σε καταδικάζει;

Ένιωσες ποτέ την απόγνωση που φέρνει η συνειδητοποίηση πως δε χωράς πουθενά. Μια στιγμή θα αρκούσε για να δώσεις τέλος στη ζωή σου, ”φίλε”. Ή μήπως εάν σε κυνηγούσε το καθεστώς στη χώρα σου θα καθόσουν να σε φάνε. Και τέλος πάντων, όταν με τόση ευκολία καταδικάζεις ανθρώπινες ζωές, ξέρεις για τι μιλάς, υπάνθρωπε;

Ξέρεις τι σημαίνει να φεύγεις υπό την απειλή της δολοφονίας ή της φυλακής επειδή διαφωνείς με ένα καθεστώς δικτατορικό ή κατοχικό;

Έχεις νιώσει ποτέ πως είναι να αφήνεις πίσω τους συγγενείς και τα αγαπημένα σου πρόσωπα για να αναζητήσεις μια ευκαιρία να ΖΗΣΕΙΣ;

Έχεις νιώσει ποτέ την αδικία του θανάτου των δικών σου σε πόλεμο, ή ακόμα κι από την ίδια την κυβέρνηση της χώρας σου;

Έχεις αναγκαστεί ποτέ να αντιμετωπίσεις τη ζωή χωρίς να ξέρεις που θα βρεθείς το επόμενο λεπτό, χωρίς τη δυνατότητα του παραμικρού σχεδιασμού, γυρεύοντας ελπίδα από οπουδήποτε και έρμαιο του εκάστοτε δουλέμπορα που θα ρουφήξει με το καλαμάκι ακόμα και τις τελευταίες σου οικονομίες;

Έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σου πως μπορεί να είναι να είσαι κυνηγημένος μια ζωή, να διασχίζεις τη μισή γη για να βρεις πατρίδα, ή ποια μπορεί να είναι τα συναισθήματα όταν στο σκοτάδι, ίσως μαζί με την οικογένεια και τα παιδιά σου, σε φορτώνουν σε ένα καΐκι μαζί με άλλα σαράντα άτομα, και σε αφήνουν στο έλεος της θάλασσας και του, όποιου, θεού;

Μήπως ήρθες ποτέ στη θέση του κατατρεγμένου οικογενειάρχη, που αποχωρίζεται την οικογένειά του για να τους στέλνει χρήματα, ή αυτόν που μαζί με την οικογένειά του ζητιανεύει λίγη ανθρωπιά; Εσύ τι θα έλεγες στο παιδί σου αν ζούσατε σε ένα από τα στρατόπεδα του αίσχους; Αυτά της υποδοχής. Που θα του έλεγες ότι βρίσκεστε, και γιατί;

Πόσο ανώτερος πιστεύεις ότι είσαι από έναν άνθρωπο που μπορεί να έχει αλλάξει “εφτά πατρίδες”, όπως μου είχε πει ένας λατζιέρης από το Μπαγκλαντές που είχε σπουδάσει οδοντίατρος, μέχρι να βρει ένα κεραμίδι, μια δουλειά και ένα πιάτο φαϊ;

Πόσο μπάτσος μπορεί να είσαι στην ψυχή όταν συνειδητά υποστηρίζεις και επικροτείς το ρόλο του χωροφύλακα και της χωματερής ανθρώπινων ονείρων που σου έχει αποδώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Και τέλος, πόσο κοντόφθαλμος μπορεί να είσαι για να μη βλέπεις πως μετανάστης, μπορεί σήμερα να είσαι κι εσύ. Ηλίθιε.

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →