Η φύση της Χούντας

Στις 8 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 14 χρόνια χωρίς τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Δυστυχώς όταν ήταν εν ζωή δεν τον “πρόλαβα”, μιας και η ηλικία μου ήταν ιδιαιτέρως μικρή για να καταλάβω την λαμπρότητα της προσωπικότητας και να την παρακολουθήσω κιόλας.

Συνειδητοποιώντας ωστόσο με το χρόνο και το έργο του πως η κληρονομιά που μας άφησε αποδεικνύεται, τουλάχιστον στην δική μου εξέλιξη, ανεκτίμητη, αποφάσισα να μεταφέρω στο 2014 το τελευταίο υποκεφάλαιο της κωμικοτραγικής του “Ιστορίας του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974”, όπου ο συγγραφέας επιφύλασσε για τον επίλογο την αναγνώριση των στηριγμάτων του φασισμού, συγκρίνοντάς τα με αυτά της χούντας των συνταγματαρχών, που λίγα χρόνια πριν είχε απολαύσει μία ωραιότατη επταετή ανοχή.

Φασισμός πάνω από το πτώμα μας

 

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα σχετικά ρεπορτάζ. “Το Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει αγωνία για την ψήφιση του νομοσχεδίου για το διαμελισμό της ΔΕΗ και τα υπόλοιπα, αφού στα θερινά τμήματα της βουλής υπάρχει η δυνατότητα αντικατάστασης βουλευτών που δηλώνουν κώλυμα, είτε διαφωνούν με κάποιες ρυθμίσεις“. Δηλαδή, εάν κάποιος βουλευτής έχει αντιρρήσεις με το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης που στηρίζει με την ψήφο του, δεν έχει παρά να πάει στη φωλίτσα του και να έρθει άλλος. Που δεν έχει τέτοιες διαφωνίες.