Άχα, καλό ε;

Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο διάστημα, ο ρυθμός με τον οποίο εναλλάσσονται οι ειδήσεις και η εξοργιστική επικαιρότητα έχουν κάμψει ιδιαίτερα τις αντιστάσεις και τις αντοχές μου. Αυτό μου κόστισε την καθημερινή μου παρουσία στο μπλογκ, που τόσο αγχολυτικά λειτουργεί. Όμως το χιούμορ του Αλέξη την Πέμπτη στο κοριτσάκι, κατά την φιέστα του Σουλτς με τους πρόσφυγες, ήταν αρκετό για να με εμπνεύσει, να με καθίσει στην καρέκλα και να γράψω.

Ιδιωτικοποιούνται και τα οικόπεδα στα σύννεφα

Όσο περνά ο καιρός και το τρίτο μνημόνιο, η Πρώτη Φορά Αριστερά ξεπερνάει και τις τελευταίες της ντροπές. Επιτέλους, ετοιμάζεται να κυβερνήσει. Η είδηση πως ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να κλείσει τη βουλή για να περάσει τους εφαρμοστικούς νόμους με βουλευτές της αρεσκείας του σκορπά αισιοδοξία στους κατά τόπους ολιγάρχες και λοιπούς ενσυνείδητους πολίτες.

Μερικές τελευταίες πινελιές

Και να που βάλαμε μυαλό. Και μετά από πεντέμισι μήνες νάζια και υπεκφυγές, παραδεχτήκαμε πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Υπάρχουν μερικές προσθήκες, λίγες προσθαφαιρέσεις. Μερικές πινελιές. Εναλλακτική όμως, δεν υπάρχει.

Πρώτη φορά (χωρίς) Αριστερά

Το μνημόνιο έχει σχεδόν ψηθεί και θα μείνει στη φωτιά για λίγες ημέρες ακόμα για να πάρει χρώμα. Είτε είναι «προϊόν εκβιασμού», είτε «ελληνικής ιδιοκτησίας», όλα δείχνουν πως βρίσκεται καθ’ οδόν, με τις χειρότερες πρακτικές των τελευταίων χρόνων, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με δαιμονοποίηση οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής. Αυτό που συντελείται από τον περασμένο Ιανουάριο, όντως συμβαίνει για πρώτη φορά.

Τελευταία φορά Ευρώπη

Ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές πέρασαν, και άφησαν πίσω τους καμμένη γη. Εφοπλιστές, “παράγοντες” του ποδοσφαίρου, υποδυόμενοι τον δήμαρχο ή τον σύμβουλο, τηλεπερσόνες και βαθύ κράτος κατάφεραν μεγάλες επιτυχίες. Η απογοητευτική αυτή εικόνα δεν κατάφερε ωστόσο να αλλοιώσει την επιτυχία της Αριστεράς σε περιφέρειες και δήμους που γύρισαν σελίδα και προσανατολισμό για πρώτη φορά. Με πρώτη και καλύτερη την Αττική. Όλοι μαζί. Βέβαια χωρίς το 56,89% των συμπολιτών μας που επέλεξε να σιωπήσει και δεν πήγε να ψηφίσει. Αλλά τέλος πάντων, όσοι αποφάσισαν πως αυτή τους η ψήφος μπορεί να συμβάλει σε ένα κοινό σκοπό.