Αδέσποτοι στην εθνική οδό

Από εκεί που πριν λίγους μήνες η μάχη δινόταν για να αφεθεί η χώρα να αποφασίσει από μόνη της τι και από ποιους θα πάρει σε αυτή την κρίση, σήμερα η αγωνία μας εξαντλείται στα κόκκινα δάνεια και την διάσωση των συντάξεων. Κι αυτά όχι για όλους, παρά μόνο για μερικούς. Ο μονόδρομος, η TINA στενεύει όλο και περισσότερο, και για όσους προσπαθούν να μείνουν έξω από αυτήν υπάρχουν μόνο μπάζα, σκουπίδια και λάσπη. Ο μονόδρομος θριαμβεύει, σε μία χώρα που απ’ όπου περνάει από πάνω η ενισχυμένη άσφαλτός του, τριγύρω μετράς μόνο ερείπια.

Ζωή;

Περιμένουμε. Σαν τις πουτάνες πελάτη.

Σ’ ένα στενό. Σ’ ένα σοκάκι.

Ο ήλιος περνάει ακριβώς για δύο ώρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Από κάπου έρχεται. Κάπου πάει. Δεν ξέρουμε που.

Μπορεί κάποτε να μάθουμε. Μπορεί και όχι.

Σάμπως θα πάμε; Εδώ θα είμαστε.

Θα ονειρευόμαστε. Θα ευχόμαστε. Θα ελπίζουμε. Και θα βρίζουμε.

Αλλά ποτέ δεν θα πάρουμε την απόφαση.

Μια ζωή, ναι μεν αλλά…