Χορεύοντας (με) τους λύκους

Ο Αλέξης γύρισε πριν λίγες ημέρες από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα κουβαλώντας τον Παρθενώνα της σύγχρονης Ευρώπης. Έξω από αριθμούς και ποσοστά, οι εταίροι μας έδωσαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το μήνυμα πως η Ένωση αυτή έχει προ πολλού πάψει να είναι πολιτική, πως είναι οι εκπρόσωποι μίας συγκεκριμένης τάξης, που σκοπό έχει να μην αφήσει καμία άλλη πολιτική να ανατρέψει την πορεία της. Ακόμα κι εάν αυτή προέρχεται από εκλογές όχι σε μία, αλλά και σε περισσότερες χώρες.

Με λεν’ Ευρώπη (με θυμάσαι ρε… Ελλάδα;)

Η στάση με την οποία οι εταίροι «υποστηρίζουν» την συμφωνία για παράταση που επετεύχθη στο τέλος του περασμένου μήνα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Τόσο οι θεσμικοί Ευρωπαίοι, όσο και οι παραθεσμικοί, Ευρωπαίοι και μη. Όλοι στοχεύουν στην παγίδευση της χώρας σε ένα νέο πρόγραμμα, μέσω του οποίου όμως θα καταφέρουν, επιτέλους, όσα δεν κατάφεραν να αρπάξουν με τα δύο προηγούμενα.

Σιωπηρή πλειοψηφία, τι λες;

Λοιπόν δεν γράφω όλες αυτές τις ημέρες και θα μπορούσα να επικαλεστώ πολλούς και διαφόρους λόγους. Μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να μου φταίει που εδώ και λίγες εβδομάδες μαθαίνω να ζω μακριά από το πατρικό μου. Μετακόμισα πολύ πρόσφατα. Ακόμη, ίσως ο λόγος να είναι που τις τελευταίες ημέρες ολοκλήρωσα και τις υποχρεώσεις μου για να πάρω επιτέλους το ρημάδι το πτυχίο μου. Με ανυπομονησία περιμένω την ορκωμοσία για να το κρεμάσω στον άδειο τοίχο μου. Όχι όμως. Τίποτα από τα παραπάνω. Άλλο πράγμα με προβληματίζει και έχω παραμείνει σιωπηλός. Αλλά σας βεβαιώ, η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός.