Μένουμε Αριστερά;

Με την διαρροή διαφόρων μέτρων, αλλά και των γνωστών και μη εξαιρετέων πλέον, non paper της κυβέρνησης, ήδη έχουν χυθεί τόνοι ηλεκτρονικού μελανιού. Από τη μία αυτοί που καταγγέλλουν το νέο μνημόνιο που φέρνει ο Τσίπρας, από την άλλη αυτοί που θεωρούν πως αυτό είναι ότι πιο ήπιο μπορούσε να συμβεί. Τα πράγματα όμως φαίνονται λίγο πιο σύνθετα.

Ζούμε τη στιγμή της επίθεσης (ή Ο νόμος της ζούγκλας αλά ελληνικά)

Παρακολουθούμε τη στιγμή της επίθεσης. Περνάει μπροστά από τα μάτια μας. Και απλά την κοιτάμε. Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς καθυστέρηση, και απέναντι τους μία ολόκληρη χώρα με κομμένη την ανάσα. Την οποία χώρα, παρακολουθεί ολόκληρος ο πλανήτης. Είναι η στιγμή που αρκεί ένα ανοιγόκλειμα των ματιών.

Δυσρώπη*

Όσοι πιστεύουν πως για τους εταίρους είναι πραγματικά πρόβλημα το ζήτημα των συντάξεων ή των πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αλίμονο εάν οι εταίροι μας, που στέλνουν στρατεύματα στην Αφρική και γλυκοκοιτάνε προς τη Μέση Ανατολή, ασχολιόντουσαν με τέτοιες μικρότητες.

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τον Γιούνκερ μου

Το ΔΝΤ αποχώρησε για Ουάσιγκτον, χωρίς να αποχωρήσει από τις διαπραγματεύσεις. Οι Βρυξέλλες κατέβασαν ρολά μετά από τον οργασμό συνόδων που είχαν την περασμένη εβδομάδα, και η ελληνική αποστολή άρχισε να πιστεύει πως θα κάνει τα πρώτα της μπάνια το ερχόμενο σαββατοκύριακο. Μέχρι που τηλεφώνησε ο Γιούνκερ και τους κάλεσε για weekend στις Βρυξέλλες.

Χορεύοντας (με) τους λύκους

Ο Αλέξης γύρισε πριν λίγες ημέρες από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα κουβαλώντας τον Παρθενώνα της σύγχρονης Ευρώπης. Έξω από αριθμούς και ποσοστά, οι εταίροι μας έδωσαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το μήνυμα πως η Ένωση αυτή έχει προ πολλού πάψει να είναι πολιτική, πως είναι οι εκπρόσωποι μίας συγκεκριμένης τάξης, που σκοπό έχει να μην αφήσει καμία άλλη πολιτική να ανατρέψει την πορεία της. Ακόμα κι εάν αυτή προέρχεται από εκλογές όχι σε μία, αλλά και σε περισσότερες χώρες.

Μια τελευταία προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς…

Τελικά, μετά από τα τελεσίγραφα Φεβρουαρίου, Μαρτίου, Απριλίου και Μαΐου, φτάσαμε σε αυτό του Ιουνίου. Το κατά πόσο αυτός ήταν ο μεγάλος κρυφός πόθος της Ελλάδας ή περισσότερο των δανειστών θα το δείξει η ιστορία. Πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει σε λίγο στα χέρια του την τελευταία προσφορά των κλειδούχων της ηπείρου και της υπόλοιπης Δύσης. Με αυτή θα επιστρέψει στην Ελλάδα. Με αυτήν θα μάθουμε πόσα απίδια παίρνει ο σάκος.

Hunger Games στα σύνορα διοργανώνει η Ε.Ε.

Σχέδιο για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης εμπνεύστηκε και παρουσίασε ο Επίτροπος της χώρας μας Δημήτρης Αβραμόπουλος κι αντιλαλούν οι φυλακές από τη Λιβύη μέχρι την Ερυθραία. Την ίδια ώρα τα Wikileaks διαρρέουν έγγραφα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μιλούν για παρουσία και δράση ευρωπαϊκού, κανονικού πολεμικού ναυτικού γύρω αλλά και μέσα στην Λιβύη για «τη σημαντική μείωση της ροής μεταναστών και της δραστηριότητας των διακινητών».

Διάσπασε το το τιμημένο, δεν μπορώ να περιμένω

Έχουμε κλείσει τέσσερις μήνες ΣΥΡΙΖΑ, η διαδικασία της διαπραγμάτευσης οδεύει στην εκπνοή της, τα προσχήματα πλέον αποτελούν σύντομο ανέκδοτο. Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Τσίπρας που πρέπει να διασπάσει, να μαστιγώσει, να κρεμάσει, να αποσυνθέσει, να ξορκίσει και να… ξεματιάσει το κόμμα του και κάθε ριζοσπαστική άποψη. Όλοι ζητάνε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Όλοι εκτός από τον κόσμο που τον ψήφισε.