Με το κεφάλι στο χώμα

Είχα ακριβώς έναν χρόνο να γράψω. Έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο ο Τσίπρας εφαρμόζει μνημόνια με κοινωνικό πρόσημο, ο Μητσοτάκης ονειρεύεται παλινόρθωση της εθνικοπατριωτικής Ελλάδας, η αριστερά περνάει την ώρα της με μνημόσυνα, το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ ενωμένο δυνατό, το πρωτογενές πλεόνασμα χαρίζει πολλαπλούς οργασμούς στα πλήθη, η ανεργία πέφτει βαριά, οι ναζί κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι στους δρόμους, η Ευρώπη εξακολουθεί να ελέγχει τον αέρα που αναπνέουμε, ο ουρανός παραμένει ιδιοκτησία της Εκκλησίας και ο πλανήτης έρμαιο στα χέρια πυρομανών. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα μέσα σε έναν χρόνο τώρα που το σκέφτομαι. Κι αν έμεινα και λίγο πίσω, να με συγχωράτε, θα σας προλαβαίνω. Ραντεβού στην Τρίτη αξιολόγηση.

Ζωή;

Περιμένουμε. Σαν τις πουτάνες πελάτη.

Σ’ ένα στενό. Σ’ ένα σοκάκι.

Ο ήλιος περνάει ακριβώς για δύο ώρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Από κάπου έρχεται. Κάπου πάει. Δεν ξέρουμε που.

Μπορεί κάποτε να μάθουμε. Μπορεί και όχι.

Σάμπως θα πάμε; Εδώ θα είμαστε.

Θα ονειρευόμαστε. Θα ευχόμαστε. Θα ελπίζουμε. Και θα βρίζουμε.

Αλλά ποτέ δεν θα πάρουμε την απόφαση.

Μια ζωή, ναι μεν αλλά…