Στις ακτές της Αμερικής

«Κάθε μέρα κάνεις πολλά πράγματα. Ο πονοκέφαλος σε δυσκολεύει». Οποιαδήποτε διαφήμιση ξεκινάει με αυτή τη φράση και δεν καταλήγει σε κάποιο ενημερωτικό μήνυμα ή παρότρυνση επίσκεψης σε ειδικό γιατρό, τι στ’ αλήθεια μπορεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο;

Το τυρί το είδες. Τη φάκα;

Η ιστορία των δεκαπέντε ημερών δημοσιότητας του Ποτσέπη και του Αγάπη μόνο, που χτύπησε το ελληνικό ιντερνέτ και έγινε βάιραλ λες και ήταν το φάρμακο κατά του καρκίνου, είναι πλήρως διδακτική και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την λακκούβα στην οποία έχουμε πέσει. Και δεν έχει χώμα αλλά κινούμενη άμμο και σκατά. Κι εμείς, βουλιάζουμε, φίλε. Και μυρίζει πολύ.

Μέχρι πότε θα τους χαρίζουμε την ενημέρωση μας;

Πέντε μήνες έχει κλείσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας, και ήδη η διαπραγμάτευση που επιδίωξε εξ’ αρχής βρίσκεται στην κορύφωσή της. Την άλλη Κυριακή ο λαός αναλαμβάνει να απαντήσει στην πρόταση των δανειστών και τους εδώ συνεργάτες του. Μεταξύ των οποίων τα τηλεοπτικά κανάλια και η πλειοψηφία των καθημερινών εφημερίδων. Πέντε μήνες μετά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επιτύχει τίποτα στον τομέα της ενημέρωσης, με αποτέλεσμα αυτή να συνεχίζει να είναι έρμαιο των εργολάβων και των νταβατζήδων.

Φύσσα: Πάρτα…

Τα τελευταία χρόνια, χρόνια της κρίσης, τα τηλεοπτικά κανάλια δεν έχουν λεφτά για να κάνουν σειρές. Δυστυχώς τους τα έκοψαν οι τράπεζες. Έχουν όμως οι πολυεθνικές λεφτά, που τις έχουν αυτοί που έχουν τις τράπεζες, για να κάνουν διαφημίσεις. Ευτυχώς, για να μας προσφέρονται ανάμεσα στην παρακολούθηση της τραγωδίας που παίζεται αυτά τα χρόνια στη χώρα, μερικές στιγμές απόλαυσης μιας καλής διαφήμισης. Μιας καλής ατάκας. Ενός ονείρου. Ενός γραφικού τύπου που διαμαρτύρεται. Μιας χαζογκόμενας. Να σπάει η μαυρίλα βρε αδερφέ. Μα πάνω απ’ όλα, να απολαύσουμε το ίδιο το διαφημιστικό μήνυμα.

Ε όχι και με σταυρωμένα τα χέρια

Σε μια αποστροφή του, ο ηγέτης του ποταμιού στη συνέντευξη του στο Vice, λέει πως απέναντι “στην επίθεση των συναδέλφων του”  για τη δουλειά που αποφάσισε να κάνει, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Ήταν ξεκάθαρος. Στην πραγματικότητα, έχει ήδη σηκώσει τα μανίκια του για να τους αντιμετωπίσει. Με το καλημέρα. Από τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει κόμμα.

Φώτα. Κάμερα. Ποτάμι.

Στη μνημονιακή Ελλάδα δεν έχει σημασία αν οι άνεργοι έχουν φτάσει το ενάμιση εκατομμύριο και βάζουν πλώρη για τα δύο. Ούτε αν, αποδεδειγμένα, κάθε ημέρα και μια ξεχωριστή περιοχή της Ελλάδας ζει ένα προσωπικό δράμα με μια νέα αυτοκτονία. Ούτε που η καταστολή στις κοινωνικές αντιδράσεις, στο σύνολο της κοινωνίας, χτυπάει κόκκινο. Τίποτα από τα παραπάνω, και τίποτα από όσα παρέλειψα για οικονομία να αναφέρω, δεν έχουν καμία, μα καμία σημασία.

Σφηνάκια αίμα μόνο για Έλληνες

Φόβος και τρόμος έχει πιάσει τα καθεστωτικά κανάλια μετά την προβολή των βίντεο της δολοφονίας των δύο μελών της Χρυσής Αυγής. Οι δημοσιογράφοι των καναλιών που χρησιμοποιούν οι Έλληνες πολίτες ακόμα για να ενημερωθούν, έδωσαν μια εσωτερική ιδεολογική μάχη, και βυθίστηκαν σε βαθιά ηθικολογική περισυλλογή. Εντέλει, επικράτησε η λογική, και τα ταγμένα στην αμερόληπτη ενημέρωση, λυσσασμένα σκυλιά της δημοσιογραφίας, αποφάσισαν να δείξουν σε όλο τον κόσμο πως ακριβώς γίνεται μία ψυχρή εκτέλεση.

Ε όχι και το Πρωινό μου!

Φαντάσου να επισκεπτόταν κάποιος τη χώρα μας πριν τρία χρόνια, στο ξέσπασμα της κρίσης. Εκεί στις αρχές του ΔΝΤ, που τα χτυπήματα άρχισαν να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Που κόσμος και κοσμάκης άρχισε να χάνει τη δουλειά του. Εκεί που όλοι συνειδητοποιούσαμε πως η κρίση “είναι κρίση αξιών”, “χάσαμε τον προσανατολισμό και την ταυτότητά μας” και βυθιζόμασταν στις θλιβερές διαπιστώσεις για “το βλαχοlifestyle που μας φόρτωσαν” διάφοροι αντίχριστοι των ΜΜΕ και χάλασαν την κοινωνία μας.