Με το κεφάλι στο χώμα

Είχα ακριβώς έναν χρόνο να γράψω. Έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο ο Τσίπρας εφαρμόζει μνημόνια με κοινωνικό πρόσημο, ο Μητσοτάκης ονειρεύεται παλινόρθωση της εθνικοπατριωτικής Ελλάδας, η αριστερά περνάει την ώρα της με μνημόσυνα, το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ ενωμένο δυνατό, το πρωτογενές πλεόνασμα χαρίζει πολλαπλούς οργασμούς στα πλήθη, η ανεργία πέφτει βαριά, οι ναζί κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι στους δρόμους, η Ευρώπη εξακολουθεί να ελέγχει τον αέρα που αναπνέουμε, ο ουρανός παραμένει ιδιοκτησία της Εκκλησίας και ο πλανήτης έρμαιο στα χέρια πυρομανών. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα μέσα σε έναν χρόνο τώρα που το σκέφτομαι. Κι αν έμεινα και λίγο πίσω, να με συγχωράτε, θα σας προλαβαίνω. Ραντεβού στην Τρίτη αξιολόγηση.

Και τα μνημόνια έπεφταν ράιτ θρου

Από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου έχουν περάσει μόλις οκτώ μήνες. Από του Ιανουαρίου δεκαπέντε. Μέσα από τη βουλή έχει προλάβει να περάσει μόλις ένα μνημόνιο και κάτι. Έξω από τη βουλή όμως τι περνάει;

Μία εκτίμηση και τρία υστερόγραφα για τις εταιρείες δημοσκοπήσεων

Μπορεί το βράδυ της Κυριακής να ηττήθηκαν οι αγώνες πέντε ετών κατά των μνημονίων και της λιτότητας, να ηττήθηκε (από δημοκρατικής σκοπιάς) η άλλη άποψη, να ηττήθηκε η λογική με την στενή έννοια του όρου, όμως ακόμη ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται γύρω από την ήττα των εταιρειών δημοσκοπήσεων και τις λάθος εκτιμήσεις τους. Επιτέλους, από που κι έως που όμως «ηττήθηκαν» οι εταιρείες δημοσκοπήσεων;

Εγκλωβισμένοι στην αριστερή παρένθεση

Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου όλοι το αισθάνονταν. Ακόμα και ο Σαμαράς. Το τέλος της Μεταπολίτευσης είχε έρθει. Το κήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ το τέλος της. Όχι επειδή πασχίσαμε να το φέρουμε. Ήρθε απλά, μόνο του. Ως φυσική συνέπεια. Και μόνο το γεγονός πως το κράτος που οικοδομήθηκε αυτές τις δεκαετίες, επάνω στα χαλάσματα ενός ακόμα πιο φαύλου και σάπιου κράτους, αυτό ήταν αρκετό για να τη φέρει.

The Σόιμπλε Show

Οδεύουμε σε μία εκλογική διαδικασία στην οποία καλούμαστε να διαλέξουμε ποιος θα είναι εκείνος που θα μας εφαρμόσει καλύτερα το τρίτο μνημόνιο. Ποιος θα πάρει την συμφωνία της 12ης Ιουλίου και θα την κάνει πραγματικότητα πιο αποτελεσματικά. Από τις εκλογές του Ιανουαρίου που έφεραν την «Πρώτη φορά Αριστερά» στην εξουσία, μέχρι και την υπογραφή του μνημονίου στις 12 Ιουλίου, η Ευρώπη αποκάλυψε στους πάντες το πραγματικό πρόσωπό της. Και αυτό ήταν το πρόσωπο του Σόιμπλε.

Η ιδεολογική αναπηρία του φόβου

Από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση της ακροδεξιάς και των αγορών αναγκάστηκε να οδηγηθεί στις κάλπες, ήταν ξεκάθαρο πως η προεκλογική περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι η πιο σκληρή των τελευταίων δεκαετιών. Η επίθεση Άδωνι στον Λαζόπουλο ως «ισχυρότερου εκπροσώπου της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» κατά Μαυρουδή, έδωσε το στίγμα των τριών εβδομάδων που θα ακολουθήσουν. Έδωσε παράλληλα και μια γεύση των μέσων τα οποία θα χρησιμοποιήσουν απερχόμενη για να χτυπήσουν συνειδήσεις και θυμικό στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά τον Ιούνιο παραδίδει ο Σαμαράς την κυβέρνηση

Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως ήταν αναμενόμενο, έμεινε στα χαρτιά και θα γίνει το χατίρι του Σαμαρά και θα πάμε σε εκλογές. Αμέσως μετά την ψηφοφορία ο πρωθυπουργός δήλωσε πως η κυβέρνηση δεν παραιτείται για να μη μείνει η χώρα χωρίς κυβέρνηση.

Τελικά πέρασε του Σαμαρά που στο «Μονόλογο με δύο φίκους» που προβλήθηκε το Σάββατο στη ΝΕΡΙΤ δήλωσε πως τον συμφέρουν οι εκλογές.

Έτσι, στις 25 Ιανουαρίου ο ελληνικός λαός θα κληθεί να ψηφίσει, αλλά ο Σαμαράς δεν φοβάται επειδή θα νικήσει.

Το ξέρει. Το νιώθει. Το βλέπει τώρα πια καθαρά.

Μετά την αφασία, τι;

“Ο χαμένος χρόνος δεν βρίσκεται ποτέ ξανά”  (Β. Φράνκλιν)

Ας υποθέσουμε πως τα όσα ξένοι και Έλληνες αναπαράγουν είναι αλήθεια. Κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι θέλησαν να μας τιμωρήσουν γιατί τους κοροϊδέψαμε. Δηλαδή όχι ακριβώς εμάς. Τους κυβερνώντες, πολιτικούς και οικονομικούς, που τόσα χρόνια τους κορόιδευαν. Κατά ένα περίεργο τρόπο, η τιμωρία δεν τους αγγίζει. Είναι φυσικό.