Εγκλωβισμένοι στην αριστερή παρένθεση

Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου όλοι το αισθάνονταν. Ακόμα και ο Σαμαράς. Το τέλος της Μεταπολίτευσης είχε έρθει. Το κήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ το τέλος της. Όχι επειδή πασχίσαμε να το φέρουμε. Ήρθε απλά, μόνο του. Ως φυσική συνέπεια. Και μόνο το γεγονός πως το κράτος που οικοδομήθηκε αυτές τις δεκαετίες, επάνω στα χαλάσματα ενός ακόμα πιο φαύλου και σάπιου κράτους, αυτό ήταν αρκετό για να τη φέρει.

Τελευταία φορά Ευρώπη

Ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές πέρασαν, και άφησαν πίσω τους καμμένη γη. Εφοπλιστές, “παράγοντες” του ποδοσφαίρου, υποδυόμενοι τον δήμαρχο ή τον σύμβουλο, τηλεπερσόνες και βαθύ κράτος κατάφεραν μεγάλες επιτυχίες. Η απογοητευτική αυτή εικόνα δεν κατάφερε ωστόσο να αλλοιώσει την επιτυχία της Αριστεράς σε περιφέρειες και δήμους που γύρισαν σελίδα και προσανατολισμό για πρώτη φορά. Με πρώτη και καλύτερη την Αττική. Όλοι μαζί. Βέβαια χωρίς το 56,89% των συμπολιτών μας που επέλεξε να σιωπήσει και δεν πήγε να ψηφίσει. Αλλά τέλος πάντων, όσοι αποφάσισαν πως αυτή τους η ψήφος μπορεί να συμβάλει σε ένα κοινό σκοπό.

Καθρέφτης εκλογών και παραλόγων

Δεξιοί και αριστεροί, συριζαίοι, νεοδημοκράτες και λαδέμπορες (τι, πως λέγεται ο ψηφοφόρος της Ελιάς;), Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, πασχίζουν από τα ξημερώματα της Δευτέρας να βγάλουν συμπεράσματα για το μήνυμα των εκλογών και προβλέψεις για τη δεύτερη Κυριακή. Είναι κυρίαρχη η απορία για τα χαμηλά σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές, αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Εύλογη, πιασιάρικη και αποστομωτική. Για απορία του Πρετεντέρη, καλή είναι. Ποιος άλλος όμως απορεί που ο ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές κινήθηκε κάτω από τα αποτελέσματα των βουλευτικών;