Τι ώρα είναι;

Σε κάποιο μέρος της Ελλάδας. Σε κάποια στάση. Κάποια πρωινή ώρα. Σήμερα. Ένας τύπος κι ένας άλλος. Ο ένας, φρεσκοπλυμένος, καλοχτενισμένος, ατσαλάκωτος, περιμένει το λεωφορείο. Ο άλλος, δυο βήματα πιο πέρα, στο κρεβάτι του, ρακένδυτος και άπλυτος βδομάδες, δεν περιμένει τίποτα.

Η αλληλεγγύη ταξιδεύει στη Μυτιλήνη με το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών

Εάν σήμερα το μεσημέρι περάσεις από τον Κολωνό, θα νιώσεις να σε κυριεύει ένας δροσερός αέρας αλληλεγγύης. Έρχεται από την οδό Άργους 145, και εκεί αυτές τις ημέρες, το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών μαζεύει όλη την αγάπη του κόσμου για να την στείλει στους πρόσφυγες που βρίσκονται αυτές τις ημέρες στη Μυτιλήνη, αλλά και σε άπορους μαθητές. Εάν είσαι στις 4 εκεί, μπορείς να βοηθήσεις.

Με λεν’ Ευρώπη (με θυμάσαι ρε… Ελλάδα;)

Η στάση με την οποία οι εταίροι «υποστηρίζουν» την συμφωνία για παράταση που επετεύχθη στο τέλος του περασμένου μήνα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Τόσο οι θεσμικοί Ευρωπαίοι, όσο και οι παραθεσμικοί, Ευρωπαίοι και μη. Όλοι στοχεύουν στην παγίδευση της χώρας σε ένα νέο πρόγραμμα, μέσω του οποίου όμως θα καταφέρουν, επιτέλους, όσα δεν κατάφεραν να αρπάξουν με τα δύο προηγούμενα.

Όταν η Τυραννία είναι Νόμος, η εξέγερση γίνεται ΚΑΘΗΚΟΝ

Ξεκάθαρη θέση για την υπόθεση Νίκου Ρωμανού αποφάσισε να πάρει η Ε’ ΕΛΜΕ, δημοσιεύοντας κείμενο με το οποίο καλεί τους μαθητές να δείξουν αλληλεγγύη και να σταθούν στο πλάι του αγωνιζόμενου Νίκου Ρωμανού. Αναδημοσιεύω το κείμενο των εκπαιδευτικών που τιμούν την ιδιότητά και τον ρόλο τους.

«Δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος, μόνο ο δρόμος»

Ο αδερφός του Παύλου Φύσσα βρέθηκε στο νοσοκομείο, όπου συνάντησε για λίγα λεπτά τον Νίκο Ρωμανό. Μετά τη συνάντησή τους, δημοδίευσε το παρακάτω κείμενο στην σελίδα της πρωτοβουλίας «Δεν ξεχνάμε» στο facebook. Ακολουθεί το κείμενο του.

«Σήμερα είχα την τιμή να γνωρίσω τον Νίκο. Με το που έμπαινες στο νοσοκομείο καταλάβαινες κατευθείαν γιατί η Αθήνα έχει γίνει φρούριο εδώ και μέρες και βρωμάει πόλεμο. Αφού ξεγλίστρησα από τους μπάτσους (και αυτούς με τα μπλε και αυτούς με τα άσπρα) έφτασα στην υποδοχή όπου ρώτησα που τον έχουν. Ύστερα από την προσπάθεια της προισταμένης να μην πάω γιατί δεν θα με άφηναν και την λανθασμένη οδηγία για το που είναι το δωμάτιο (με έστειλε σε άλλο κτίριο) ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ είδα τον πατέρα του οπού του εξήγησα γιατί έφτασα μέχρι εκεί και του έσφιξα το χέρι για δύναμη.

Το φάντασμα του Αλέξη

Πριν έξι χρόνια, ένας δεκαπεντάχρονος έπεφτε νεκρός από σφαίρα μπάτσου χωρίς να διαπράξει το παραμικρό. Το σοκ που προκάλεσε η δολοφονία έκαψε όλη την Ελλάδα. Έξι χρόνια μετά, το σοκ έχει εξατμιστεί, οι μάσκες έχουν πέσει. Οι σκηνές από το μέλλον που προέβαλε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του ’08, είναι εδώ.

Τίποτα δεν τελείωσε όλα τώρα αρχίζουν.

Κείμενο υποστήριξης του Γιάννη Μιχαηλίδη στον απεργό πείνας εδώ και 25 ημέρες Νίκο Ρωμανό που δημοσιεύθηκε σήμερα στο indymedia:

Γράφω αυτές τις γραμμές, για να εκφράσω τη συγκίνηση που μου προκάλεσε η ευρεία και πολύμορφη δραστηριότητα αλληλεγγύης των συντρόφων εκτός των τειχών. Όχι μόνο γιατί ξεπέρασε ως τώρα κάθε προσδοκία μου σε έκταση, ευρηματικότητα, οργάνωση-συντονισμό, επιμονή και επιθετικότητα, με καταλήψεις κομβικών κρατικών και καπιταλιστικών κτιρίων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, με οργανωμένες συγκεντρώσεις και πορείες σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της επικράτειας, με τις επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής και τις αντάρτικες επιθέσεις όλων των ειδών.

Συγκινεί η αλληλεγγύη του καλλιτεχνικού κόσμου στη Μύκονο

Στα ίσια τους έρχονται οι κάτοικοι του, πολύπαθου φέτος το καλοκαίρι, νησιού των Κυκλάδων τις τελευταίες ημέρες, που μετά την επέλαση της φτήνιας των προηγούμενων εβδομάδων είδαν την Άννα Βίσση και τον Αντώνη Ρέμο να εξυψώνουν ξανά την αξιοπρέπειά τους στα ύψη.