ΑγανακτισΜένουμε Ευρώπη

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι ακόμα βαθιά συγκινημένος. Μόλις γύρισα από τους #παραιτηθείτε και η εμπειρία που έζησα είναι τόσο δυνατή που θα ήταν εγωιστικό να την κρατήσω για τον εαυτό μου.

Νομίζετε πως #θα_παραιτηθούμε κι εμείς;

Πριν από πέντε χρόνια, τέτοια ώρα ο κόσμος στην πλατεία άρχιζε να μαζεύεται. Πηγαδάκια να δημιουργούνται και ένα άμορφο μπουλούκι να σχηματίζεται. Κόσμος μιλούσε και αντάλλαζε απόψεις ζητώντας να μάθει τι συμβαίνει, τι σημαίνει, τι θα συμβεί, ποιος φταίει, τι έφταιξε, γιατί μας συμβαίνει αυτό, πως έγινε, που θα φτάσει. Κόσμος άρχιζε να ανακαλύπτει την Νέα Ελλάδα που ξημέρωνε. Με τους δανειστές και τους επιτρόπους τους παρόντες σε όλους τους τομείς της χώρας. Και να αγανακτεί με την εικόνα της.

Μία πενταετία και μια μέρα

Θυμάμαι ακόμα την απογοήτευσή μου όταν μόλις τρεις ημέρες μετά την επιστροφή από το πρώτο ταξίδι στη Βαρκελώνη, ενημερώθηκα για τους Ισπανούς Αγανακτισμένους. Όπως θυμάμαι και την βεβαιότητα που ένιωθα, έχοντας κάποιες εικόνες από την ατμόσφαιρα στην Ισπανία, όταν θεωρούσα πως δικούς μας Αγανακτισμένους αποκλείεται να γεννήσουμε στα επόμενα δυο-τρία χρόνια. Κι όμως, δέκα ημέρες μετά βγαίναμε στις πλατείες.