Με το κεφάλι στο χώμα
Είχα ακριβώς έναν χρόνο να γράψω. Έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο ο Τσίπρας εφαρμόζει μνημόνια με κοινωνικό πρόσημο, ο Μητσοτάκης ονειρεύεται παλινόρθωση της εθνικοπατριωτικής Ελλάδας, η αριστερά περνάει την ώρα της με μνημόσυνα, το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ ενωμένο δυνατό, το πρωτογενές πλεόνασμα χαρίζει πολλαπλούς οργασμούς στα πλήθη, η ανεργία πέφτει βαριά, οι ναζί κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι στους δρόμους, η Ευρώπη εξακολουθεί να ελέγχει τον αέρα που αναπνέουμε, ο ουρανός παραμένει ιδιοκτησία της Εκκλησίας και ο πλανήτης έρμαιο στα χέρια πυρομανών. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα μέσα σε έναν χρόνο τώρα που το σκέφτομαι. Κι αν έμεινα και λίγο πίσω, να με συγχωράτε, θα σας προλαβαίνω. Ραντεβού στην Τρίτη αξιολόγηση.
Υπάρχουν στη ζωή κάθε ανθρώπου, σε διαφορετικά χρονικά πόστα και με μοναδική ένδυση, κάποιες στιγμές-ορόσημα. Εκείνα τα περίτεχνα check points, περνώντας τα οποία όλα αλλάζουν. Κάθε βεβαιότητα, σιγουριά, εμμονή και συνήθεια που μπορεί να είχες, μοιάζει πια, εντελώς ξαφνικά, φτερό στον άνεμο. Όταν δεν μοιάζουν αστείες, διαλυτικές, μάταιες ή ξιπασμένες. 
Από την ώρα που ο Κοντομηνάς κατέβασε το ακουστικό του και αναφώνησε «τα είπα και ξεθύμανα», σύσσωμοι οι πολίτες αυτής της χώρας θα πρέπει να του είμαστε υπόχρεοι. Όχι μόνο μας εξήγησε (με την βοήθεια του Βερύκιου) ποιο ακριβώς σημείο του σώματος των επιχειρηματιών θα πρέπει να γλείφουμε με ευχαρίστηση. Όχι μόνο προστάτεψε την ιδιωτική πρωτοβουλία από τα κακόβουλα σχόλια διάφορων περίεργων που τόλμησαν να μεταφέρουν στην τηλεόραση όσα μεγάλο μέρος της κοινωνίας εκφράζει. Αλλά μας έδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο γιατί η ανομία του τηλεοπτικού τοπίου θα πρέπει να προστατευτεί ως κόρη οφθαλμού. 
Σε κάποιο μέρος της Ελλάδας. Σε κάποια στάση. Κάποια πρωινή ώρα. Σήμερα. Ένας τύπος κι ένας άλλος. Ο ένας, φρεσκοπλυμένος, καλοχτενισμένος, ατσαλάκωτος, περιμένει το λεωφορείο. Ο άλλος, δυο βήματα πιο πέρα, στο κρεβάτι του, ρακένδυτος και άπλυτος βδομάδες, δεν περιμένει τίποτα.
Η απαίτηση του υπουργείου Παιδείας να μην αποκαλούν οι γονείς τα παιδιά τους βασιλόπουλο και πριγκίπισσα, φαίνεται να πέφτει στο κενό. Ευτυχώς, η ακαριαία αντίδραση της πατροπαράδοτης αντιπολίτευσης, ο θεσμός της οικογένειας, η Εστία και οι φυλλάδες που ξεπατικώνουν την Εστία όταν δεν ξεπατικώνουν την Εσπρέσσο, αναγκάζουν, λέει, το υπουργείο να αναδιπλωθεί. Ευτυχώς όμως θεέ μου, σώθηκε η ελληνική οικογένεια. 
«Και πως να ησυχάσω; Και πως να πάψω μέσα μου κάθε ανάσα, κάθε σκέψη, κάθε αγκαλιά που πνίγεται στη θάλασσα των αναμνήσεων μας…» 
Στα χρόνια του μνημονίου, αρκετός ήταν ο κόσμος που αποφάσισε, ή έστω αναγκάστηκε, να ασχοληθεί με τα κοινά. Η διακυβέρνηση του ακροδεξιού Σαμαρά ενεργοποίησε έτσι κι αλλιώς ισχυρά αντανακλαστικά, βγάζοντας κόσμο στον δρόμο, και σε πολλές περιπτώσεις, στέλνοντας μια μερίδα εξ αυτών στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Στάθης ήταν ένας από αυτούς. 
Ρεμπελίσκος 