Ο Άδωνις δεν τρώει τρολιές
Κλεισμένος στο σπίτι του να κλαίει όλη μέρα είναι ο Άδωνις εδώ και δυο μέρες, επειδή κατάλαβε πως την πάτησε και πέρασε την τρολιά από το Κουλούρι για την κατάργηση φωνηέντων από τον Φίλη ως αληθινή, με αποτέλεσμα να την αναφέρει στην εκπομπή του ως τέτοια. Άλλωστε η πορεία του Άδωνι μέχρι σήμερα έχει αποδείξει πόσο χαμηλό νοητικό επίπεδο έχει, συνεπώς είναι πολύ λογικό να πιστέψει μία τέτοια «είδηση». Τώρα, σοβαρά, πάτε καλά;
«Γκάφα Άδωνι με είδηση από ‘Το Κουλούρι’». «Ο Άδωνις πήρε στα σοβαρά άρθρο-τρολ από το “Κουλούρι”». « Το twitter «γλεντάει» τον Άδωνη για την γκάφα του από το “Κουλούρι». «Ο Άδωνις παρασύρθηκε από «Το Κουλούρι» και ξέσπασε κατά Φίλη». «Έφαγε το κουλούρι» ο Άδωνις και υπέπεσε σε γκάφα ολκής».
Δεν θέλω να σας τη σπάσω. Ο Άδωνις πράγματι αξίζει κάθε χλεύη, κοροϊδία και απαξίωση. Άλλωστε, άμα δεν πάρει τη δόση του απ’ αυτά κάθε μέρα παθαίνει στερητικά.
Αλλά μην τρελαθούμε τελείως.
Εντάξει, κοροϊδέψαμε τον βιβλιοπώλη το 2005 για χαζό, γραφικό και γελοίο που πούλαγε βιβλία και εκτόξευε κουφαμάρες. Δεκτό. Δεν ξέραμε. Τον πήραν κι απ’ το χέρι οι Αρβύλες με τα χάχανα, το χάσαμε.
Εντάξει, τον χαβαλεδιάσαμε κι όταν μπήκε Βουλή. Ήταν από τα πρώτα βούρλα νέας σοδειάς του χώρου. Αυτός έκανε Must το βούρλο. Μετά μπήκε και η Χρυσή Αυγής. Εμείς ούτε τότε ξέραμε και συνεχίζαμε να γελάμε.
Άντε και το 2011 που μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου και έγινε υφυπουργός. Και τότε τον κοροϊδεύαμε για χαζό. Ούτε τότε τον είχαμε πάρει γραμμή. Πράγματι, τέτοια ευφυΐα πρώτη φορά συναντά η ελληνική κοινωνία, που να την αντιληφθούμε;
Αλλά και σήμερα; Εν έτη 2016; Έχοντας περάσει από δυο-τρία υπουργεία; Έχοντας αναλάβει από τον Σαμαρά μέχρι σήμερα τον ρόλο του Χωνιού της Νέας Δημοκρατίας; Έχοντας λάβει από τον Κυριάκο τον ρόλο του αντιπροέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας;
Ρε ‘σεις, αυτός λίγο ακόμα και θα βρεθεί μέσα στο Μαξίμου. Μόνιμος.
Ότι τώρα, ο τύπος που μέσα σε λίγα χρόνια έγινε από βιβλιοπώλης, βουλευτής, υφυπουργός, υπουργός, ξανά μανά υπουργός, κυβερνητικός εκπρόσωπος, αντιπρόεδρος και παραλίγο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και ξέρει τα μνημόνια καλύτερα κι απ’ την τρόικα, δεν έχει τις δυνατότητες να καταλάβει πως αυτό που πάσαρε από τηλεοράσεως είναι τρολιά.
Και οκ, να το δεχτώ κι αυτό.
Δεν έχει ούτε επιτελείο να τον συμβουλεύσει για την προέλευση της “είδησης”; Εκείνος που μέχρι πρότινος είχε κάτι ντουζίνες Αδωνοτρόλ να οργώνουν τα timeline με τις αδωνιές του.
Για να τελειώνουμε. Αν και με αυτόν τον τύπο δεν τελειώνουμε ούτε με πυρηνική βόμβα. Αυτός και οι κατσαρίδες.
Ο Άδωνις όχι μόνο έχει αντιληφθεί τον κομπλεξισμό με τον οποίον ο μέσος Έλληνας, ακόμα, αντιμετωπίζει εκείνον που συχνάζει κάτω από το φως του προβολέα. Αλλά η πολιτική του καριέρα βασίστηκε σε αυτόν ακριβώς τον κομπλεξισμό.
Ο τύπος ποντάρει ακριβώς στην ανάγκη του πόπολου να χλευάσει το πολιτικό σύστημα, και φωνάζει «κάντε το στο πρόσωπό μου». Να βγει καλύτερος. Εξυπνότερος.
Τόσο πολύ αγαπάει την Δημοκρατία ο Άδωνις (αλλά για τον εισοδισμό θα πούμε άλλη μέρα), που παίρνει δύναμη από την αποδόμησή της.
Έτσι, την ώρα που για τον κόσμο, ο τύπος είναι γραφικός, ηλίθιος, ψυχωτικός, τρελάκιας, ακροδεξιός, πυροβολημένος, απλώς χαζός ή ότι άλλο του κολλήσουν τα social media κατά καιρούς, εκείνος νταραβερίζεται με τους εφοπλιστές στο υπουργείο Ναυτιλείας, χαριεντίζεται με τους φαρμακοβιομηχάνους, συναγελάζεται με όλο το αφανγκατέ της Νέας Δημοκρατίας και κατακτά την μία μετά την άλλη τις καρδιές της ελληνικής μπουρζουαζίας.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, σόρυ που σας το χαλάω, δεν μπορεί έτσι απλά να καταπίνει τρολιές.
Τρολιές καταπίνει αμάσητες ο κυρ Τάκης στο καφενείο πως θα βάλουν φόρους στους Χριστιανούς, η Μαρία η Στογκόσμοτης που πιστεύει πως απαγορεύεται να πει την κόρη της πριγκίπισσα, ο καραβανάς που πιστεύει πως οι πολιτικοί είναι ερπετοειδή με ανθρώπινο περίβλημα, ο περιπτεράς που πιστεύει πως υπάρχει μυστικός σταθμός στο Νέο Ψυχικό, το μισό ελληνικό διαδίκτυο και όσοι ψήφισαν Τσίπρα για να σκίσει τα μνημόνια.
Όχι ο Άδωνις.
Αντιθέτως. Ο Άδωνις τις χρησιμοποιεί για να σερβίρει τις δικές του. Ποιος ήταν που έλεγε «συκοφάντησε όσο μπορείς, στο τέλος κάτι θα μείνει»;
Ρεμπελίσκος 