Τι ώρα είναι;
Σε κάποιο μέρος της Ελλάδας. Σε κάποια στάση. Κάποια πρωινή ώρα. Σήμερα. Ένας τύπος κι ένας άλλος. Ο ένας, φρεσκοπλυμένος, καλοχτενισμένος, ατσαλάκωτος, περιμένει το λεωφορείο. Ο άλλος, δυο βήματα πιο πέρα, στο κρεβάτι του, ρακένδυτος και άπλυτος βδομάδες, δεν περιμένει τίποτα.
-Θέλω να μου πεις τι ώρα είναι, ρωτάει ο άλλος τον έναν, βλέποντας τον καλοφτιαγμένο και φανερά αγχωμένο με το ρολόι του στο χέρι.
-Ορίστε, του αποκρίνεται ο ένας που ακόμα δεν έχει ξυπνήσει καλά-καλά, βυθισμένος στις σκέψεις του, βλέποντας το λεωφορείο να καθυστερεί.
-Την ώρα. Θέλω να μου πεις τι ώρα είναι. Ακριβώς όμως, επαναλαμβάνει ο άλλος.
-Είναι οκτώ και πέντε, του απαντάει ο ένας.
-Ναι, αλλά ακριβώς; Θέλω να μου πεις ακριβώς τι ώρα είναι, έχει σημασία, ξαναρωτάει ο άλλος χωρίς πλέον να μπορεί να συγκρατήσει τα γέλια του.
-Ακριβώς, είναι οκτώ και πέντε ακριβώς, του απαντάει ξανά ο ένας, φανερά αμήχανος αυτή τη φορά ενώ έκανε να ανέβει στο λεωφορείο που μόλις είχε σταματήσει μπροστά του. Αφήνοντας τον άλλον ξανά μόνο στη γωνιά αυτή που εδώ και καιρό αποκαλεί σπίτι του.
Τίποτα επάνω στον άλλο δεν δείχνει την ζωή που μέχρι πριν λίγο καιρό απολάμβανε. Την δουλειά του που ήταν τυπικότατος, τους λογαριασμούς του που ήταν συνεπής, ούτε το αφεντικό του που έκλεισε την επιχείρησή του, την τράπεζα που τον πέταξε στο δρόμο, τους φίλους του που τον παράτησαν. Επάνω του, μόνο η απογοήτευση, κι η εγκατάλειψη ίσως, να γιορτάζουν καθημερινά επάνω στο κορμί και την ψυχή του.
Από την άλλη, μέσα στο λεωφορείο ο ένας ξεκίναγε την ημέρα του. Ούτε σε εκείνον μπορούσε κανείς να διακρίνει τις πολλές δουλειές που πρόλαβε στα τελευταία δύο χρόνια να αλλάξει, τα αδυσώπητα ωράρια, τις βαριές συνθήκες εργασίας και την εκμετάλλευση που συνάντησε, την ασήκωτη απόφαση της αναζήτησης της τύχης του στον Καναδά και μετά στο Αμπου Ντάμπι, ούτε και τις συνθήκες που βρήκε και σ’ αυτές τις άκρες του κόσμου.
Το μόνο που τον έντυνε όμως σήμερα ήταν ο ενθουσιασμός του για μία ακόμα ευκαιρία που του δόθηκε. Η ανυπομονησία για την νέα του δουλειά ήταν αυτή που τον έσπρωξε κι αυτό το πρωινό να σηκωθεί πετώντας από το δικό του κρεβάτι και να βρεθεί να περιμένει εκεί το λεωφορείο.
Εκεί όπου στεκόντουσαν κι οι δύο για μια στιγμή. Με δυο βήματα να τους χωρίζουν. Δυο βήματα που ο παραμορφωτικός φακός ετούτης της ζωής τα κάνει να μοιάζουν φορές με έτη φωτός. Σαν δυο κόσμοι αντίθετοι, την ώρα που αναπνέουν δίπλα-δίπλα.
Όπως τα βήματα που χωρίζουν πολλούς και πολλές από εμάς, μέσα σε μία καθημερινότητα γεμάτη αδιέξοδα, λογαριασμούς, υποχρεώσεις, δεσμεύσεις, εκβιασμούς, κι άλλες υποχρεώσεις, ματαιώσεις, καταστροφές, εμπαιγμούς κι επιστροφές.
Τα βάρη που ο καθένας μας σηκώνει στις πλάτες του κάθε μέρα.
Τα βάρη που σαν φαντάσματα στοιχειώνουν τη ζωή του καθενός, ανάλογα με τις δικές της αναφορές, τα δικά της περάσματα και το δικό της ρολόι.
Με τον χρόνο να έχει σταματήσει στη χώρα, κάθε ώρα είναι σωστή και κάθε ώρα λάθος. Γιατί ο χρόνος είναι πλέον διαφορετικός για τον καθέναν και την καθεμία. Κι αυτή η άυλη μορφή του είναι που κάνει εχθρό όποιον μετράει τον χρόνο με άλλες στροφές απ’ τις δικές μας.
Ο μετανάστης, ο άνεργος, ο απολυμένος, ο εργαζόμενος, ο πρόσφυγας, ο μισθωτός, ο χρεωμένος, ο βολεμένος, ο ξεχασμένος, ο εκβιαζόμενος, ο ξεβολεμένος, ο σκλάβος. Όλοι χωρισμένοι στον δικό τους χρόνο, στο ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Κι όλοι έρμαια σε ρολόγια ξένα. Να τους κυνηγούν και να τα κυνηγάνε.
Η σωστή ώρα είναι αυτουνού που τα έχει χάσει όλα. Ακριβώς. Κι εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να βρεθούμε. Και ο ένας και ο άλλος. Γιατί η ώρα έχει περάσει. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκινήσουμε.
(Η τοιχογραφία αναφέρει πως το έργο είναι «αφιερωμένο στον Φτωχό και στον Άστεγο στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο», Dedicated to the Poor and Homeless here and around the Globe, βρίσκεται στα Εξάρχεια και έχει την υπογραφή του Wild Drawing)
Ρεμπελίσκος 