Κάτω τα χέρια από την ελληνική οικογένεια (λερώνει)

Η απαίτηση του υπουργείου Παιδείας να μην αποκαλούν οι γονείς τα παιδιά τους βασιλόπουλο και πριγκίπισσα, φαίνεται να πέφτει στο κενό. Ευτυχώς, η ακαριαία αντίδραση της πατροπαράδοτης αντιπολίτευσης, ο θεσμός της οικογένειας, η Εστία και οι φυλλάδες που ξεπατικώνουν την Εστία όταν δεν ξεπατικώνουν την Εσπρέσσο, αναγκάζουν, λέει, το υπουργείο να αναδιπλωθεί. Ευτυχώς όμως θεέ μου, σώθηκε η ελληνική οικογένεια.

Η πρόταση του «Παιδαγωγικού Κώδικα Δημοκρατικού Ανθρωπισμού» προς του γονείς μπορεί να ήταν «Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο». Όμως ευτυχώς, όλοι καταλάβαμε τι πάει να κάνει το υπουργείο.

Πάει να βάλει χέρι στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών από την ελληνική οικογένεια, παριστάνοντας πως ενδιαφέρεται για τον σεβασμό που οφείλει να δείχνει ο ένας πολίτης στον άλλον.

Τι λόγο έχει το υπουργείο Παιδείας να βάλει χέρι στην ανατροφή των παιδιών; Με ποιο δικαίωμα το υπουργείο έχει άποψη για τον σεβασμό μεταξύ των πολιτών; Από που και ως που, ο αρμόδιος φορέας για την μόρφωση και εκπαίδευση των παιδιών να έχει λόγο στους όρους με τους οποίους λειτουργεί το καλύτερο σχολείο στη χώρα, η ελληνική οικογένεια;

Η ελληνική οικογένεια, όχι μόνο δεν έχει ανάγκη από συμβουλές, αλλά έχει και μία σειρά από τεράστιες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια. Γι’ αυτό ο Φίλης και η παρέα του να κάτσουν φρόνιμα.

Η ελληνική οικογένεια ξέρει πάντα και παντού, πολύ καλύτερα την αξία του παιδιού της, γι’ αυτό και όταν διαφωνεί με την δασκάλα ή τον καθηγητή του παιδιού της, πάει στο σχολείο και τα κάνει πουτάνα όλα. Επίσης, το ίδιο κάνει εάν ένα άλλο παιδί πειράξει το δικό της. Αλλά αυτό είναι απλώς το εισαγωγικό μάθημα, που θα έπρεπε και το υπουργείο να λάβει.

Τα μαθήματα της ελληνικής οικογένειας εκτείνονται σε μεγαλύτερη γκάμα και από το πιο πλήρες πανεπιστήμιο, και υπερισχύουν ακόμη και απέναντι σε είκοσι χρόνια σπουδών.

Αρχικά, η ελληνική οικογένεια μαθαίνει στα παιδιά της να αναγνωρίζουν, πάνω απ’ όλα, την αξία τους απέναντι στα άλλα παιδάκια, στους άλλους ανθρώπους, στα άτομα με κινητικές ή διανοητικές και οπωσδήποτε στους ξένους. Έτσι, ακόμα κι εάν τον χρόνο αυτόν το κύμα αλληλεγγύης υπέρ των προσφύγων εντυπωσίασε, δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσει κάποιος στον δρόμο να μιλούν αλλοδαποί και να μην γελάσει με την ομιλία τους, να τους διακωμωδήσει, και βέβαια να βρίσει στα ελληνικά ξεκαρδιζόμενος στα γέλια με τον χαζό που δεν καταλαβαίνει. Ενώ δεν κωλώνει ούτε μπροστά στον «καθυστερημένο» γιατί «έχει πλάκα».

Στους ελληνικούς δρόμους επίσης, τους ευρωπαϊκούς -να μην το ξεχνάμε- δρόμους, όσοι τολμούν να πατήσουν το πόδι τους σε αυτόν θα πρέπει καθημερινά να περιμένουν τον έξυπνο που δεν θα σταματήσει στο στοπ, τον άλλον που δεν μπορεί τα φανάρια, τον τρίτο που έχει τσακωθεί με το φλας, τον άλλο που παρκάρει όπου θέλει γιατί δεν βρίσκει αλλού, στη ράμπα αναπήρων, στην άκρη του δρόμου, στη μέση του δρόμου, στο φανάρι, στο πεζοδρόμιο.

Εάν δε κάποιος οδηγεί μηχανή, εκτός από τα παραπάνω, θα πρέπει να περιμένει τον μαλάκα που θα πετάξει το σκουπίδι, το τσιγάρο ή ολόκληρο το τασάκι του στη μούρη του, τον άλλο που οδηγεί χωρίς καθρέφτες και τον τρίτο που αλλάζει τις λωρίδες κατεύθυνσης σαν τον Αλόνσο σε υπερειδική πίστα.

Στους ίδιους δρόμους, χάρη στα καταπληκτικά μαθήματα που δίνει η ελληνική οικογένεια, εδώ και χρόνια ακμάζει η ανάπτυξη. Τα μεγαλύτερα προγράμματα σε κάθε δήμο είναι, σχεδόν σε κάθε περίπτωση εκείνα της καθαριότητας, αφού κανένας δεν έχει δικαίωμα να πει στους Έλληνες που θα πρέπει να πετάνε τα σκουπίδια τους. Κι έτσι εκείνοι τα πετάνε κάτω στον δρόμο, στο παρτέρι, στο παρκάκι, στην πλατεία, στο φρεάτιο και όπου αλλού τους καπνίσει.

Στις υπηρεσίες, δημόσιες και μη, οι Έλληνες ξέρουν δεν αξίζει να στηθείς σε ουρά περισσότερων από τριών ανθρώπων και να μην τσακωθούν με κάποιον, να μην πατηθούν, να μην βριστούν, να μην παίξουν μπουνιές ή τουλάχιστον να έχουν μια μικρή λογομαχία. Επίσης, ευτυχώς πάντα υπάρχει εκείνος που βιάζεται, εκείνος που κράζει τους πάντες, εκείνος που έχει λόγο να μην περιμένει στην ουρά σαν τους υπόλοιπους, εκείνος που ψάχνει έναν υπεύθυνο, ή έστω έναν γνωστό.

Το μάθημα του γνωστού δεν εξαντλείται στις ουρές, αφού ακόμα και σήμερα που έχει έρθει το νέο, ευτυχώς δεν ξεχαρβάλωσε τελείως τις πατροπαράδοτες αξίες. Έτσι, όλα τα παιδιά, που σύντομα γίνονται ενήλικες, μαθαίνουν να κοιτούν την πάρτη τους, να εκμεταλλεύονται τους γύρω τους, να ψάχνουν τρόπο να μην πληρώσουν, να πληρωθούν παραπάνω απ’ ότι αξίζουν, να φοροδιαφύγουν, να κλέψουν, να «τα πιάσουν», να βολευτούν, να βολέψουν, να βρουν το παραθυράκι, να ψαχτούν τουλάχιστον για όλα τα παραπάνω.

Η ελληνική οικογένεια ξέρει καλά πως να μάθει στο παιδί του να είναι δημοκράτης αλλά να αγαπάει τον Κοκό ή τον Παπαδόπουλο, να κράζει τα λαμόγια αλλά να σκαρώνει τις καλύτερες απατεωνιές, να κράζει το ρουσφέτι την ώρα που περνάει την πόρτα του πολιτικού, να βρίζει όσους αντιδρούν σε μέτρα που τους πλήττουν την ώρα που σιχτιρίζει τα μέτρα που τον πλήττουν, να αγαπάει τον πλησίον του εκτός από το γυφτάκι στο φανάρι, τον Πακιστανό στο βενζινάδικο, τον αράπη με τα σιντί, τον βρωμιάρη τον άστεγο, την πουτάνα του δρόμου, το ρεμάλι το πρεζάκι και κάθε άλλον διαφορετικό.

Θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες να αραδιάζω τα μαθήματα που δίνει η ελληνική οικογένεια στα παιδιά της, εάν δεν είχα να αναφέρω την μεγαλύτερη, και διαχρονικότερη επιτυχία της.

Ο κλασσικός, ο μαλάκας, ο Έλληνας. Αυτός ο άγνωστος ήρωας, που ζει και αναπνέει μαζί μας τον ίδιο αέρα, δουλεύουμε παρέα, διασκεδάζουμε δίπλα-δίπλα, ταξιδεύουμε με το ίδιο πλοίο, τρένο ή αεροπλάνο, εξυπηρετούμαστε στις ίδιες υπηρεσίες. Αλλά ποτέ δεν είμαι εγώ.

Γιατί ξέρεις ποιος είμαι εγώ;

Εγώ είμαι πάντα σωστότερος όλων. Γιατί πάντα, «εγώ είμαι άλλο». Και άμα γουστάρω, και πριγκιπέσα θα είμαι, και βασιλόπουλο, και βερόπουλο μη σου πω. Και πάπας της Ρώμης στα μεγάλα γούστα.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που παίρνει σήμερα ένας άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα. Και κανένα υπουργείο δεν μπορεί να το αλλάξει.

Μη σου πω ούτε καν λοβοτομή.

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →