Ζητείται κλόουν, ηλικιωμένος
«Και πως να ησυχάσω; Και πως να πάψω μέσα μου κάθε ανάσα, κάθε σκέψη, κάθε αγκαλιά που πνίγεται στη θάλασσα των αναμνήσεων μας…»
Ο λαός, ενίοτε και σοφός, λέει πως άμα πάρεις λάθος τρένο, όπου και να κατέβεις λάθος θα είναι. Είναι όμως έτσι; Είναι λάθος το ταξίδι σου επειδή γι’ αλλού-γι’ αλλού ξεκίνησες; Και γιατί να είναι πιο σωστό ένα σχέδιο που έφτιαξες πριν καν πατήσεις το πόδι σου στο δρόμο; Τι λέει για τη ζωή σου «ένα σχέδιο»; Για πόσο αξίζει να κουβαλάς επάνω σου ένα ρημαδιασμένο χάρτη;
Μεγαλύτερη απειλή για τον άνθρωπο, διαχρονική, δεν πρέπει να υπάρχει άλλη από την ματαίωση. Απειλή μεγαλύτερη από τον θάνατο.
Γιατί τον θάνατο μπορεί και να τον περιμένεις, ή και όχι, όταν σε βρίσκει. Όμως αποτελεί τερματικό σταθμό. Είναι ταμείο από μόνος του. Ενώ η ματαίωση έρχεται και κάθεται δίπλα σου. Καπνίζει τα τσιγάρα σου. Πίνει τα ποτά σου. Συνεχίζει το ταξίδι μαζί σου.
Και όσο στα χέρια σου κρατάς ακόμα την μπροσούρα του μαγικού προορισμού, τόσο εκείνη δίνει τον τόνο.
Πρόσφατα, φίλος με εξέπληξε, όταν στο προφίλ του εμφανίστηκε μια φωτογραφία με την ταυτότητα εξεταζόμενου στο χέρι, που μας ενημέρωνε πως αποφάσισε να ξαναδώσει Πανελλήνιες. Από κάτω, αρκετά σχόλια για καλή επιτυχία, λίγος χαβαλές και μια δόση ειρωνείας.
Ακόμα κι εγώ, που εξεπλάγην ευχάριστα, φλέρταρα με την ειρωνεία. Παρόλο που ο ίδιος αποφάσισα τι θα κάνω στη ζωή μου μόλις τα τελευταία πέντε χρόνια. Και δεν είμαι είκοσι χρονών.
Όμως την επόμενη στιγμή σκέφτηκα τον σούπερ παππού μου. Εκείνον τον άνθρωπο που μια ζωή την έμαθε να την πιάνει και να την στύβει και να την φτιάνει και να τη μαστορεύει και να την περιεργάζεται, πάντα με τα γυμνά του χέρια.
Και που μετά τα ογδόντα του, απλώς αποφάσισε να αγκαλιάσει την αλλαγή του κόσμου και να μάθει να χειρίζεται τον ηλεκτρονικό υπολογιστή καλύτερα από συνομηλίκους μου. Και που δεν δίστασε να μάθει τον κόσμο ξανά από την αρχή.
Πότε είναι αργά για να κάνεις κάτι, οτιδήποτε; Πότε είναι στ’ αλήθεια αργά;
Ποτέ δεν είναι αργά. Ποτέ δεν ήταν.
Αργά άρχισε να ξημερώνει όταν το σύστημα αποφάσισε πότε θα είναι τούτη η ώρα. Για να μπορεί να ορίζει τα όριά του και να μην κινδυνεύει από εκπλήξεις.
Όμως ο καθένας φέρει το δικό του ρολόι. Και τις δικές του εκπλήξεις. Ταξιδεύει μέσα στον δικό του χρόνο και αφορά εκείνον προσωπικά και απόλυτα το πλήρωμά του.
Γι’ αυτό και τον πληρώνει μόνος του.
ΥΓ. Αυτά σκέφτηκα φεύγοντας από το θέατρο Εμπρός στου Ψυρρή, μετά την παράσταση της Θεατρικής ομάδας του ΠΑ.ΠΕΙ. Από εκεί κι η ατάκα στον πρόλογο.
44 παιδιά επάνω σε μια σκηνή και ένα ακόμα από κάτω, να δείχνουν πόσο εύκολο και πόσο δύσκολο ταυτόχρονα είναι να δώσεις μέσα από δυο ώρες παράστασης, όσα οι λέξεις και οι συζητήσεις για ώρες αδυνατούν. Ευχαριστώ παιδιά, ευχαριστώ Αποστόλη.
«Ζητείται κλόουν, ηλικιωμένος» μέχρι και την Κυριακή στις 19.00. Και αξίζει να πάτε εάν είστε στην Αθήνα.
Πηγαίνετε πολλοί. Πνίξτε τους. Μήπως και δεν χωρέσετε τελικά όλοι και το πάρουν τα παιδιά πάνω τους και συνεχίσουν τις παραστάσεις.
ΥΓ2. Σήμερα ήταν τα γενέθλια μου ως Ρεμπελίσκος. Κλείνω τρία χρόνια απ’ όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ, αν και στην πραγματικότητα μετράω πολύ περισσότερα.
Σας ευχαριστώ όλους και όλες για την αγάπη και την ώθηση που μου έχετε δώσει αυτά τα χρόνια. Φίλους και φίλες, γνωστούς και αγνώστους, ακόμα εκείνους που δεν με γουστάρουν. Και βέβαια, τους δικούς μου που κάθε φορά που το έχω ανάγκη μου χαϊδεύουν το κεφάλι και το μυαλό.
Αυτή η αγάπη μου δίνει τέτοια καύσιμα να συνεχίσω, που ώρες νιώθω πως μπορώ να διασχίσω τον Ατλαντικό και να γυρίσω πίσω.
Ξέρω βέβαια, το πολύ πολύ να πάω να πνιγώ. Έτσι κι αλλιώς, είναι φορές που οι σκέψεις μου μοιάζουν τσουνάμι που με πετάνε κι εμένα τον ίδιο σε άγνωστες ακτές. Όπως αυτές που σήμερα μας βρίσκει ο ήλιος κάθε ξημέρωμα.
Όμως περιμένω τις νέες θάλασσες. Και τις αναζητώ. Κι όσο το κουπί το κάνω με τέτοιες παρέες, ο χάρτης είναι πράγματι σύμβουλος περιττός.
Ευχαριστώ για όλα.
Ρεμπελίσκος 
Ρεμπελίσκε τα άθρα ,που με μαεστρία διατυπώνεις, εκφράζουν ολοένα και περισσότερους.Θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.Εύχομαι να συνεχίσεις, διότι οι λογίκες φωνές φθίνουν σε αντίθεση με το θηρίο που μεγαλώνει καθημερινά.
LikeLiked by 1 person