Μία πενταετία και μια μέρα

Θυμάμαι ακόμα την απογοήτευσή μου όταν μόλις τρεις ημέρες μετά την επιστροφή από το πρώτο ταξίδι στη Βαρκελώνη, ενημερώθηκα για τους Ισπανούς Αγανακτισμένους. Όπως θυμάμαι και την βεβαιότητα που ένιωθα, έχοντας κάποιες εικόνες από την ατμόσφαιρα στην Ισπανία, όταν θεωρούσα πως δικούς μας Αγανακτισμένους αποκλείεται να γεννήσουμε στα επόμενα δυο-τρία χρόνια. Κι όμως, δέκα ημέρες μετά βγαίναμε στις πλατείες.

Βέβαια, για να μην χαϊδεύουμε τα αυτιά μας, υπήρξαν ακόμα και καθεστωτικά ραδιόφωνα που προανήγγειλαν την συνάντησή μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Άλλο πως βγήκαμε στον δρόμο, άλλο πως τον βαδίσαμε.

Ήταν τότε που σε μερικά βράδια περάσαμε από το Γούντστοκ στο Σηάτλ.

Θυμάμαι ακόμα την ανεμελιά της φίλης μου, που καθήμενη δίπλα στην μπότα του Ματατζή που είχε παραταχθεί μπροστά στη Βουλή λίγο πριν μας καθαρίσουν το πρώτο βράδυ από τον δρόμο, να του βγάζει τη γλώσσα, μεθυσμένη από το οξυγόνο που ξαφνικά μας είχε γεμίσει η πρώτη βραδιά στην πλατεία Συντάγματος. Μόλις τρία χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξη και λίγες μόλις ημέρες πριν τη Βαγδάτη του Μεσοπρόθεσμου.

Από τότε έχουν περάσει χίλια χρόνια.

Χημικά και κρότου λάμψης δεκάδες χιλιάδες, θάνατοι, τραυματισμοί, συμπλοκές, προσαγωγές και συλλήψεις στις διαδηλώσεις, ένας Παπαδήμος, ένα Μεσοπρόθεσμο, ένα PSI, κλεισίματα σχολείων και νοσοκομείων, η τρομοκρατία των διπλών εκλογών του 2012, η άνοδος της Χρυσής Αυγής,  άλλο ένα μεσοπρόθεσμο, η πρώτη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ από το “ευρώ δεν είναι φετίχ” στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, το κλείσιμο της ΕΡΤ, η δολοφονία του Φύσσα, η δεύτερη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, μία ψήφος στον κουβά, η νίκη του φόβου και των απειλών φωνάζοντας «ΌΧΙ», η καταστρατήγηση ενός δημοψηφίσματος, η γύμνια των καθοδηγούμενων μέσων ενημέρωσης, η αντανακλαστική αντίδραση αλληλεγγύης του προσφυγικού.

Και άλλα πολλά. Ποτέ τόσο πέντε χρόνια δεν έμοιαζαν τόσο πολλαπλάσια.

Οι Ισπανοί, στα δικά τους πέντε χρόνια γιόρτασαν την γέννηση των Podemos. Της μαγιάς δηλαδή που έδωσαν οι Αγανακτισμένοι τους στο κόμμα αυτό που γεννήθηκε από τις πλατείες τους και διεκδικεί σήμερα την διακυβέρνηση της χώρας τους. Εμείς δεν γιορτάσαμε.

Εμάς οι δικές μας πλατείες έβγαλαν κάτι άλλο. Κάτι ακόμα, αλλά αυτό θα το αφήσω στην ανυπαρξία τους’ αυτή τη φάση.

Η απαγόρευση της παντιέρας στις δικές μας πλατείες δεν μας οδήγησε στην δημιουργία ενός νέου φορέα. Δυστυχώς η συλλογική μας συνειδητότητα βρισκόταν ακόμη τότε σε παιδαριώδες επίπεδο.

Η «νίκη» της πτώσης του ΓΑΠ έφερε τον Παπαδήμο. Εμείς αγανακτήσαμε για πρώτη φορά. Και αυτό ήταν αρκετό για να ανακαλύψουμε, για πρώτη επίσης φορά, την εξουσία των αγορών.  Αυτή η αποτυχία γρήγορα μας οδήγησε στην αναζήτηση άλλων κομμάτων. Εναλλακτικών και ριζοσπαστικών.

Ανάλογα με τι είχε για να πορεύεται στην ψυχή του ο καθείς.

Όμως τα σπέρματα της πλατείας έμοιαζαν να γονιμοποίησαν σπόρους ενός ήδη υπάρχοντος κόμματος. Το οποίο, όποιες και εάν ήταν οι προθέσεις του, έχτισε την ρητορική του ακριβώς επάνω στην ρητορική της πλατείας.

Έτσι βρεθήκαμε να συμφωνούμε με ένα κόμμα που έλεγε να μπει επιτέλους τέλος στην διαπλοκή και τους φύλαρχους, να διεκδικήσουμε την ανεξαρτησία μας, να ελέγξουμε το χρέος, να ακυρώσουμε τα παράνομα δεσμά της χώρας.

Και κάπως έτσι, πολλοί το στηρίξαμε με την ελπίδα να μπει επιτέλους ο κόσμος σε άλλη τροχιά, με άλλη πυξίδα και διαφορετικό σχέδιο πτήσης. Για να φτάσουμε σύντομα στην δεύτερη μεγάλη γνωριμία μας. Αυτή με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ΕΚΤ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ενώ ετοιμαζόμαστε για την τρίτη. Με τα γεράκια και τους μαυραγορίτες.

Με εξαίρεση τους τελευταίους, δεν τους ξέραμε όλους αυτούς. Τους μάθαμε, όπως μάθαμε και για τόσα άλλα.

Υπό αυτή την έννοια, οι Αγανακτισμένοι δεν επαναλαμβάνονται. Δεν ήταν ένα μεμονωμένο και ολοκληρωμένο γεγονός. Ήταν μια φωτογραφία. Που, για καλή μας τύχη, δεν έφερε σημαίες, αλλά ιδέες.

Εκείνους τους καρπούς που μεγαλώνουν μαζί μας μέσα στα χρόνια και μαζί με την ενημέρωση δημιουργούν την γνώση.

Γνώση για τις αιτίες της κρίσης χρέους, τους επιλεκτικούς χειρισμούς που μεσολάβησαν, το άδικο της διάσωσης των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, το απαράδεκτο του χρέους.

Οπωσδήποτε αυτό πρέπει να το δηλώσουμε με την παρουσία μας στους δρόμους. Υπάρχουμε ακόμα. Δεν νοείται καλύτερη δύναμη παρουσίας και αποφασιστικότητας. Άλλωστε, και κατά το δημοψήφισμα, οι εικόνες της κοσμοπλημμύρας σόκαραν περισσότερο από το ίδιο το αποτέλεσμα.

Όμως σήμερα πρέπει να επιστρέψουμε στο αίτημα, μαζί με τη δράση. Η κατάσταση που έχει συντελεστεί στο προσφυγικό θέλει όλες μας τις δυνάμεις. Και είναι η ευκαιρία να αποδείξουμε, στους εαυτούς μας πρώτα, πως μπορούμε και αλλιώς.

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που εκείνες οι μέρες τους ήταν οι πρώτες που, δειλά-δειλά, βγήκαν από το καβούκι τους και ανακάλυψαν τον κόσμο. Κι εγώ τέτοιος ήμουν. Και είμαι περήφανος.

Όμως νομίζω πως θα έπρεπε να είμαστε σε θέση, μετά από τόσα χρόνια να συντονιστούμε για ένα, ας πούμε, σοβαρό μποϊκοτάζ σε προϊόντα πολυεθνικών. Για να μην κοιτάξω προς Γαλλία μεριά.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως οι πλατείες δεν μας άφησαν κέρδος. Αντιθέτως. Το κακό είναι πως σχεδόν το ξοδέψαμε. Και αν θέλουμε κι άλλο, θα πρέπει να πάρουμε τα βήματα μας και να ξανάπιάσουμε το μονοπάτι από εκεί που το άφησαμε.

 

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →