Για τον Στάθη (και για κάθε Στάθη)

Στα χρόνια του μνημονίου, αρκετός ήταν ο κόσμος που αποφάσισε, ή έστω αναγκάστηκε, να ασχοληθεί με τα κοινά. Η διακυβέρνηση του ακροδεξιού Σαμαρά ενεργοποίησε έτσι κι αλλιώς ισχυρά αντανακλαστικά, βγάζοντας κόσμο στον δρόμο, και σε πολλές περιπτώσεις, στέλνοντας μια μερίδα εξ αυτών στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Στάθης ήταν ένας από αυτούς.

Με τον Στάθη είχα την τύχη να γνωριστώ και να συζητήσω πριν από αυτή του την απόφαση. Η συμβολή του σε εργασία μου τότε ήταν καταλυτική. Ακολούθως, από μακριά παρακολούθησα με ενδιαφέρον την απόφασή του να ασχοληθεί με τα κοινά, από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ήταν ο τρόπος που εκείνος θεώρησε ορθότερο.

Ενθουσιασμός, όρεξη για δουλειά, ζωντάνια, οράματα, κάθε φορά που τον άκουγα ή διάβαζα κείμενά του. Έτσι κι αλλιώς τον θαύμαζα για τα τραγούδια του. Πλέον μου είχε δώσει ακόμα έναν λόγο να τον παρακολουθώ, αφού στα μάτια μου έμοιαζε με ένα ενδιαφέρον «πείραμα», συνυφασμένο με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως άνθρωπος που στα τριάντα μου δεν έχω βρεθεί ποτέ στις τάξεις κανενός κόμματος, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο ρομαντισμός με τον οποίο αντιμετώπιζε τις κομματικές διαδικασίες.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ στα ντουζένια του και την ελπίδα… να έρχεται, δεν σας κρύβω πως κάποιες φορές τον ζήλευα για την αφοσίωση που έδειχνε στα όργανα του κόμματος και τις αποφάσεις του. Προσωπικά, μετά βίας κατάφερα να το κάνω για για χάρη ενός ανθρώπου, γι’ αυτό και μου φαινόταν αδύνατον να πειθαρχήσω στις γραμμές κάποιου κόμματος.

Μετά ήρθαν ευρωεκλογές και περιφερειακές, η εκλογή του στην Αθήνα με τον Σακελλαρίδη, οι συχνές δημόσιες τοποθετήσεις του από τα κοινωνικά δίκτυα, πολλές φορές και κανονικές ανταποκρίσεις από τα δημοτικά συμβούλια. Ύστερα οι εκλογές του Γενάρη του ’15, οι ανάσες αξιοπρέπειας, η υπερήφανη διαπραγμάτευση και η ομαδική μας πτώση από τα σύννεφα.

Ο ίδιος, κάνοντας άμεσα γνωστές τις κόκκινες γραμμές του, καθαρά και ξάστερα, διαχώρισε τη θέση του και εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η κριτική του, έτσι κι αλλιώς, εδώ και καιρό αντιμετωπίζεται κριτικά από το πρώην κόμμα του. Όχι μόνο η δική του, αλλά και του συνόλου όσων δεν άλλαξαν σε μια βραδιά άποψη για την κατοχή που συντελείται στη χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, τα (νέα) μέσα του έχουν δείξει τρομερές επιδόσεις στον γκεμπελισμό.

Η αποστροφή του πως «αδικήσαμε τον Σαμαρά» ήταν ακριβώς αυτό που ενόχλησε, όχι επειδή τον εντάσσει στις τάξεις του Σαμαρά. Τουναντίον, τους… εναπομείναντες ταυτίζει με τον Αντωνάκη, που ενώ επί χρόνια τον πετροβολούσαμε όλοι μαζί, μερικοί αποφάσισαν πως ο δρόμος του ήταν ο μόνος δρόμος.

Συνεπώς, η τοποθέτησή του «στις τάξεις Σαμαρά» δεν με εξέπληξε. Ελπίζω να μην εξέπληξε ούτε εκείνον, ακόμα κι αν τον τάραξε.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι Στάθη πως έκανες μεγάλο λάθος. Όχι όμως επειδή συντάχθηκες με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά επειδή πίστεψες, όπως και αρκετοί από εμάς, πως αυτά τα δεσμά, η υποτέλεια της χώρας, όλος αυτός ο ζόφος που έχει φωλιάσει στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μπορούν να ανατραπούν κοινοβουλευτικά. Και με μετριοπάθεια.

Η πραγματικότητα είναι πως μόνο επάνω από το πτώμα της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας υπάρχει ελπίδα. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει μέχρι τότε όλοι οι υπόλοιποι να κρατηθούμε όρθιοι. Να αντιστεκόμαστε, να παλεύουμε, να ζούμε ακόμα κι αν η ζωή αυτή είναι αβίωτη.

Και αυτό είναι το δικό σου χρέος, Στάθη. Και κάθε Στάθη.

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →