Ελλάδα, 23 Μαΐου 2026

Μόλις δέκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που η ελληνική Βουλή πήρε κάποια απόφαση και η χώρα είναι ήδη αγνώριστη. Η οικονομία καλπάζει, οι επενδύσεις πέφτουν σαν βροχή και ο καιρός κάνει συνέχεια καλοκαίρι.

Οι επιδόσεις, η αντοχή και το μέταλλο της κυβέρνησης Τσίπρα αποδείχθηκαν τελικά πολύ ισχυρότερα από όσο υπολόγιζαν και οι πιο αισιόδοξοι αναλυτές. Οι Κασσάνδρες, για ακόμα μία φορά, διαψεύστηκαν και ο Αλέξης άντεξε δύο οκταετίες στην εξουσία. Εφάρμοσε άψογα όλα τα μνημόνια και έβαλε γρήγορα τη χώρα σε δυναμική τροχιά ανάπτυξης.

Λίγα χρόνια μετά από το τέταρτο μνημόνιο η χώρα σε τίποτε δεν θυμίζει την μνημονιακή Ελλάδα, που πλέον αναφέρεται και επίσημα ως τελευταία Σοβιετία. Κανείς δεν θυμάται τον κόφτη, τα ΤΑΙΠΕΔ, την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, τα μνημόνια.

Όλοι πίνουν νερό στο όνομα του Τσίπρα και του Τσακαλώτου.

Το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, οι αστικές και οι υπεραστικές συγκοινωνίες, τα δίκτυα επικοινωνίας, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας έχουν περάσει στα χέρια πολυεθνικών εταιρειών, κάτι που έκανε απίστευτο καλό στον ελληνικό λαό.

Τόσο για όσους καταφέρνουν πλέον με δυσκολία να τα χρησιμοποιήσουν καθώς εκτιμούσαν την αξία τους, μα περισσότερο για εκείνους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, και αντιλήφθηκαν πια ξεκάθαρα πόσο υπερεκτιμημένες είναι οι μετακινήσεις, η θέρμανση, το καθαρό νερό και γενικότερα τα εγκόσμια.

Τα κόκκινα δάνεια έδωσαν νέα ώθηση στην αγορά ακινήτου, αλλά και η ευρύτερη αγορά δεν πήγε πίσω. Χιλιάδες νεόκτιστα σπίτια που ακόμα δεν είχαν ξεχρεωθεί κατασχέθηκαν, με χιλιάδες πολίτες να βγάζουν επιτέλους τα χρήματά τους από τις θυρίδες και τα στρώματα και να τα ρίχνουν ξανά στην πραγματική οικονομία.

Παράλληλα, χιλιάδες επιχειρήσεις που εξυπηρετούσαν κανονικά τα δάνειά τους, βρέθηκαν στα χέρια πολυεθνικών που ήξεραν καλά την αγορά. Όσες ήταν σε θέση να εφαρμόσουν τις βέλτιστες αυτές πρακτικές επέζησαν, ενώ οι υπόλοιπες έφυγαν από τη μέση, δημιουργώντας νέα μεγάλα κομμάτια στην πίτα.

Η συνεχιζόμενη, για μερικούς μήνες, αύξηση του κόστους διαβίωσης οδήγησε γρήγορα τον κόφτη στην περικοπή μισθών, συντάξεων και υπηρεσιών του κράτους προς τους πολίτες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να αναπροσαρμοστούν οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων στα νέα μισθολογικά μεγέθη με μεγάλη επιτυχία. Η εσωτερική υποτίμηση επιτέλους ολοκληρώθηκε, το χρέος έφτασε στα εκατό χρόνια και η αγορά πήρε μια και καλή τα πάνω της.

Μετά την ψήφιση του τέταρτου μνημονίου, ο Άδης (από το ΑΔΕσ, στα greeklish ADES, ομόηχο του HADES=Άδης στα αγγλικά, καθιερώθηκε από κάποια διαφήμιση των Μίντια Μάρκετ με μότο «ούτε στον Άδη τέτοιος κόφτης στις τιμές») ανέλαβε κατ’ αποκλειστικότητα την χάραξη και την επιβολή της οικονομικής πολιτικής της χώρας, αποκομματικοποιόντας το Δημόσιο με την πολυεθνικοποίησή του.

Η Αρχή ανέλαβε την αρμοδιότητα να προσδιορίζει, να βεβαιώνει και να εισπράττει, πήρε στα χέρια της την Εφορία, τους τελωνειακούς ελέγχους, το σύνολο της παραοικονομίας, και ουσιαστικά, την κυβερνητική πολιτική.

Πολλοί βέβαια, περίμεναν πως η διοίκηση από τον Άδη, που δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο από κανέναν στη χώρα, θα έφερνε χρήματα κατά της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και των παρανομιών των μεγάλων επιχειρήσεων. Όμως μετά από διακανονισμούς, όπως εκείνος της κυβέρνησης Τσίπρα με τους εργολάβους, σύντομα δεν υπήρχαν στη χώρα άλλες παρανομίες για να τους επιβληθούν πρόστιμα.

Τέλος, δεκάδες χιλιάδες ακίνητα του δημοσίου έλαμψαν ως εμπορικά κέντρα, πάρκινγκ, αποθηκες και ουρανοξύστες. Εκατοντάδες νησιά απέκτησαν την αίγλη που τους αξίζει ως Ηνωμένα Ελλαδικά Εμιράτα. Χιλιάδες αρχαία σκόρπισαν τον ελληνισμό στα πέντε σημεία του ορίζοντα, χάρη στην κατάργηση των αρχαιολογικών περιορισμών.

Η ανάπτυξη που ήρθε στη χώρα ήταν τόσο μεγάλη που όποιος έρχεται στη χώρα και την βλέπει, τρομάζει να την αναγνωρίσει. Αρχικά βέβαια, ήταν λίγο δύσκολες οι επενδύσεις από τις σπασμωδικές αντιδράσεις του κόσμου.

Αντιδράσεις, επειδή πάντα εμπρός στο καινούριο, το παλιό κυριεύεται από τους μεγαλύτερους φόβους του. Σπασμωδικές, γιατί όλα τα κομμάτια της υπερήφανης Αριστεράς κράτησε σθεναρά τις θέσεις και την ιδεολογία της, ενώ ο χώρος της αναρχίας κατάφερε να μείνει αμόλυντος από την μικροαστική πανώλη. Έτσι ο καθένας συνέχισε να κάνει του κεφαλιού του, να κοιτάει την πάρτη του και να .κατασκευάζει εχθρούς στο πρόσωπο ομοίων του.

Διαδηλώσεις, πορείες, διαμαρτυρίες απλώθηκαν στη χώρα τους πρώτους μήνες και σε ευρεία κλίμακα, με αρκετά μεγάλη συμμετοχή κατά τόπους και κατά περίπτωση και ανάλογα με τον καιρό.

Ωστόσο, μετά τον θάνατο μερικών δεκάδων εργαζόμενων και πολιτών σε μια επιχείρηση κατάληψης κάποιας υπό αξιοποίηση «δημόσιας περιουσίας», καθώς και κάποιες ταραχές που ακολούθησαν, η Βουλή βρήκε την αφορμή να ξανανομοθετήσει και καθιέρωσε τη φύλαξή των επενδύσεων και άλλων στόχων από οπλισμένους στρατιωτικούς υπάλληλους εταιρειών φύλαξης (μάντεψε ποιοι βρήκαν δουλειά πολύ εύκολα).

Λύση δόθηκε σχετικά γρήγορα και στο προσφυγικό. Η έλευση επενδυτών έφερε κατοικίες για αυτούς τους ανθρώπους, βάση ενός μεγαλόπνοου πρότζεκτ. Το ίδιο συνέβη και για τους χιλιάδες πολίτες που έμειναν άστεγοι μετά από την κατάσχεση των κατοικιών τους.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μικρών χωριών γύρω από τις εγκαταστάσεις και τα εργοστάσια των εταιρειών, με τους κατοίκους τους να εργάζονται ως επί τω πλείστον για την εταιρεία. Ευτυχώς η Siemens ήξερε πως γίνεται. Μετά την εργασιακή μεταρρύθμιση της δεύτερης αξιολόγησης, όλα έγιναν απλά.

Η ανθρωπιστική κρίση αντιμετωπίστηκε με τόσο μεγάλη επιτυχία, που γρήγορα το σύστημα των κουπονιών αντικατέστησε ένα μεγάλο μέρος του απαρχαιωμένου μισθολογικού συστήματος. Προβλήματα όπως της στέγασης, της σίτισης, της θέρμανσης, της υγειονομικής περίθαλψης ανήκαν πια παρελθόν.

Τώρα πια όλα βαίνουν καλώς. Η μηχανή της οικονομίας δουλεύει ασταμάτητα και η ανταγωνιστικότητα της χώρας πλασάρεται ανάμεσα στους τοπ του ειδους.

Σήμερα, τη χώρα κυβερνά, επιτέλους, οικουμενική κυβέρνηση που ανέλαβε πριν δυόμιση χρόνια. Τότε, που ο Αλέξης ένιωσε πως του λείπει πια το κίνητρο για να συνεχίσει, αφού κατάφερε όλα όσα δεν κατάφερε η αστική τάξη με έναν εμφύλιο και εξήντα χρόνια διακυβέρνησης.

Πλέον, την κυβέρνηση απαρτίζουν το κόμμα του Απόστολου Γκλέτσου, της Ελένης Λουκά, του Αχιλλέα Καραμανλή, του Κώστα Μπακογιάννη και της Ρένας Δούρου. Φυσικά, συμμετέχει ο Βασίλης Λεβέντης.

Πρωθυπουργός είναι ο Τάσος Ποτσέπης με αντιπρόεδρο του τον Μάρκο Σεφερλή. Η κυβέρνηση αυτή έχει ήδη μείνει στην Ιστορία ως «Αγάπη μόνο οικουμενική», η Βουλή σπάει ταμεία κάθε φορά που συνεδριάζει και έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία.

(Τελικά, φαίνεται πως όταν έλεγε ο ποιητής πως δεν πεθαίνει, αμέλησε μάλλον να σημειώσει πως αυτό προφανώς συμβαίνει επειδή είναι ζόμπι που ζει από το αίμα των ανθρώπων της. Και τα ζόμπι ποτέ δεν πεθαίνουν.)

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →