Αδέσποτοι στην εθνική οδό
Από εκεί που πριν λίγους μήνες η μάχη δινόταν για να αφεθεί η χώρα να αποφασίσει από μόνη της τι και από ποιους θα πάρει σε αυτή την κρίση, σήμερα η αγωνία μας εξαντλείται στα κόκκινα δάνεια και την διάσωση των συντάξεων. Κι αυτά όχι για όλους, παρά μόνο για μερικούς. Ο μονόδρομος, η TINA στενεύει όλο και περισσότερο, και για όσους προσπαθούν να μείνουν έξω από αυτήν υπάρχουν μόνο μπάζα, σκουπίδια και λάσπη. Ο μονόδρομος θριαμβεύει, σε μία χώρα που απ’ όπου περνάει από πάνω η ενισχυμένη άσφαλτός του, τριγύρω μετράς μόνο ερείπια.
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην Πελοπόννησο. Ο αγαπημένος θείος των παιδικών μου χρόνων έχασε μέσα σε ελάχιστους μήνες τη μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας, και όλη η οικογένεια βρέθηκε στο νησί του για να τον αποχαιρετήσει. Όσοι έχετε εμπειρία από κάποιον δικό σας γνωρίζεται για πόσο ραγδαίο θάνατο μιλάμε. Οι υπόλοιποι, σας εύχομαι να μην μάθετε.
Η επιστροφή έγινε από την Κορίνθου-Πατρών. Αυτήν αποκλείεται να μην την γνωρίζετε ή, τουλάχιστον, να μην έχετε ακούσει κάτι γι’ αυτήν.
Είναι το σύγχρονο γεφύρι της Άρτας. Η εθνική οδός που όταν αποφασίστηκε να κατασκευαστεί, για να μην γίνει καμιά στραβή στο μέλλον και οι επόμενοι αλλάξουν τα σχέδια, διαλύθηκαν δεκάδες χιλιόμετρα δρόμου και δόθηκαν πακέτο στους εργολάβους.
Αποτέλεσμα, σήμερα όλοι να απολαμβάνουν έναν δρόμο-ντροπή που σε τίποτα δεν θυμίζει εθνική οδό, ρισκάροντας ουσιαστικά την ζωή του χρησιμοποιώντας τον. Και πληρώνοντας διόδια για αυτήν του την εμπειρία. Έναν δρόμο που ο μόνος λόγος που δεν έχει πλέον πολλά ατυχήματα στα δεκάδες χιλιόμετρά του που γίνονται συνεχώς εργασίες, είναι επειδή σε όλο του το μήκος είναι γεμάτος ταμπέλες, φωτάκια, σημάνσεις, πρόχειρες μπάρες και πλαστικούς κώνους. Την Ολυμπία οδό.
Απ’ αυτόν τον δρόμο επέστρεφα όταν σε ένα σημείο του, ξαφνικά, ένας άτυχος αδέσποτος πετάχτηκε μπροστά μου. Μέσα στη νύχτα και έχοντας τουλάχιστον άλλα πέντε αυτοκίνητα ακριβώς από πίσω μου, πρόλαβα μόνο να φρενάρω λίγο απότομα, προσπαθώντας να μην τον πατήσω. Ο δρόμος στο συγκεκριμένο σημείο, όπως και για πολλά χιλιόμετρα, δεν χωράει ούτε για να προσπεράσει μηχανή, οπότε δεν μπορούσα ούτε να στρίψω το τιμόνι.
Δυστυχώς, το μόνο που κατάφερα ήταν να μειώσω λίγο την ταχύτητα μου, με τον φόβο της καραμπόλας. Ο αλητάκος χτύπησε σε κάποιο σημείο κοντά στην πόρτα του οδηγού. Δύο με τρία χιλιόμετρα μακριά από το σημείο, στα πρώτα μέτρα που υπήρχαν δεξιά του δρόμου για στάση ανάμεσα στα μηχανήματα, το μόνο που κατάφερα να επιβεβαιώσω ήταν πως δεν πάτησα με τις ρόδες μου τον κακόμοιρο.
Ωστόσο, δεν αμφιβάλω πως και μόνο από τη ζαλάδα του από το χτύπημα, ο σκύλος δέχτηκε το έσχατο πλήγμα από κάποιες από τις επόμενες ρόδες αυτοκινήτου.
Το άρθρο αυτό δεν ξέρω για ποιον λόγο ήθελα περισσότερο να το γράψω.
Για τον θείο που έφυγε άδικα από μία αρρώστια που θερίζει σήμερα τους ανθρώπους γύρω μας, βρίσκοντας μας αδύναμους να αντιμετωπίσουμε την ζωή με ελπίδα, χτυπώντας κυρίως τους πιο ευαίσθητους και, συνήθως, στυλοβάτες των ανθρώπων γύρω τους;
Για τον μάγκα που έχασε τη ζωή του επειδή κάποιες εταιρείες και το κράτος ασκούν εντελώς πλημμελώς τις υποχρεώσεις τους, μην προστατεύοντας ανθρώπους και περιβάλλον κατά την κατασκευή ενός δημοσίου έργου;
Ή μήπως επειδή ο σκύλος μου θύμισε όλους εμάς, και ο δρόμος την πραγματικότητα που βιώνουμε εδώ και χρόνια, με τις μπουλντόζες να σαρώνουν τις ζωές μας ακρωτηριάζοντας όνειρα, προσδοκίες, ελπίδες, αξίες και κάθε τι ανθρώπινο;
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μάλλον ξέρω πλέον είναι πως η ζωή μας είναι ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό. Τις περισσότερες φορές δεν τον επιλέγουμε καν εμείς. Όμως σχεδόν πάντα, εμείς είμαστε που επιλέγουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε. Στο χέρι μας είναι εάν θα πάμε από έναν επαρχιακό δρόμο, έναν ταχείας, μία εθνική οδό ή ένα στενό. Εάν θα πετάξουμε ή εάν θα σαλπάρουμε.
Ποτέ όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως την ζωή και το μέσα μας δεν τα χρωστάμε σε κανέναν. Γι’ αυτό και πρέπει να μάθουμε να την ορίζουμε. Να ζούμε, να αγωνιζόμαστε, να ταξιδεύουμε ή να «ταξιδεύουμε», με το βλέμμα πάντα στον παράδεισο μας σε αυτό τον κόσμο. Και όχι στην ήσυχη γωνιά μας στην κόλαση.
Γιατί στο τέλος μετράνε μόνο αυτά που ζήσαμε. Και όχι οι δικαιολογίες για όσα στερηθήκαμε.
*Η φωτογραφία είναι άσχετη με τον τίτλο. Ή σχετική. Είναι πάντως ο μικρός παράδεισος του θείου μου και είναι δια χειρός Drymna Photography.
Ρεμπελίσκος 