Η βαριά ήττα των δυνάμεων του ΌΧΙ
Ξημερώματα τρίτου μνημονίου. Εικοστή πρώτη Σεπτεμβρίου του 2015. Σε μια εκλογική αναμέτρηση με τρίτη δύναμη την Χρυσή Αυγή και αποχή σε επίπεδα-ρεκόρ, νικητής βγήκε ο Αλέξης Τσίπρας και η εφαρμογή των συνταγών λιτότητας. Μεγάλος ηττημένος το 61,3% του ΌΧΙ του περασμένου Ιουλίου.
Επιστρέφοντας στο σπίτι το βράδυ της Κυριακής, περνώντας μπροστά από την πλατεία Κλαύθμωνος, μοιραία το μυαλό προχώρησε σε συγκρίσεις με την 25η Ιανουαρίου.
Εκείνη η γιορτή που είχε στηθεί σε κάθε δρόμο, σε κάθε μπαράκι, σε κάθε μπαλκόνι, σήμερα έχει αντικατασταθεί από μία βουβή αμηχανία. Τα τραγούδια της επανάστασης ακούστηκαν ξανά στην πλατεία, χωρίς όμως να γεμίσουν κανένα στήθος με την ευφορία που υπήρχε διάχυτη στον αέρα τον περασμένο χειμώνα.
Η σύγκριση με τον περασμένο Ιανουάριο είναι άκυρη. Τώρα πια θα πρέπει να συγκριθούμε με τον Μάιο του 2010. Ή έστω με τον Ιούνιο του 2012.
Η αποχή άγγιξε το μισό του εκλογικού σώματος. Οι μισοί πολίτες της χώρας δεν εκπροσωπούνται από κάποιον στο κοινοβούλιο. Ο πραγματικός αριθμός αυτών των ανθρώπων ξεπερνάει τα 4.000.000. Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι.
Βασικά, η αλήθεια είναι πως πολλοί περισσότεροι δεν εκπροσωπούνται σε αυτό το κοινοβούλιο. Όμως οι παραπάνω το δήλωσαν κιόλας με την αποχή τους. Το κατά πόσο αυτή τους η πράξη μπορεί να πυροδοτήσει κάποια ουσιαστική αντίδραση, μένει να φανεί το αμέσως επόμενο διάστημα.
Συγκριτικά με τον Ιανουάριο, ένα εκατομμύριο κόσμου αποφάσισε να μην ψηφίσει. Ένα εκατομμύριο κόσμος, φρόντισε με την απουσία του ώστε, μεταξύ άλλων, να μην αλλάξει ουσιαστικά η εικόνα της βουλής.
Τα περισσότερα κόμματα παρουσίασαν μία σταθερότητα στα ποσοστά τους, με το μόνο που κατάφερε να μην χάσει αλλά να κερδίσει και νέους ψηφοφόρους, να είναι το ΠΑΣΟΚ.
Το «νέο» του Αλέξη που έφεραν αυτές οι εκλογές είναι μερικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που θα ψηφίζουν πιο συνειδητά τους μνημονιακούς νόμους, ο Λεβέντης με εννιά βουλευτές στο κοινοβούλιο και η ξηρασία του Ποταμιού. Αυτό το τελευταίο είναι και από τα πιο ευχάριστα, πατσίζει όμως με την διατήρηση, περίπου, των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής.
Η επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα με ισχυρά ποσοστά και η αποτυχία εισόδου στη βουλή οποιουδήποτε αντιμνημονιακού κόμματος, πλην του ΚΚΕ και των νεοναζί (που δεν είναι κόμμα), είναι ένα από τα ξεκάθαρα αποτυπώματα του εκλογικού αποτελέσματος.
Μόλις ενάμισι μήνα μετά το δημοψήφισμα, το 61,3% του ΌΧΙ μοιάζει βγαλμένο από μίαν άλλη εποχή.
Εάν ένα «παλιό» μπορεί να διακρίνει κάποιος πως ξεφορτώθηκε η επόμενη βουλή, είναι οι μεγάλες αντιμνημονιακές δυνάμεις της προηγούμενης περιόδου, που εκφράστηκαν στις 5 Ιουλίου από έξι στους δέκα πολίτες.
Όμως το 61,3% του ΌΧΙ ηττήθηκε. Μπορεί να μην έχασε δια παντός, αλλά σίγουρα εδώ ηττήθηκε.
Η ήττα αυτή ήρθε με κοινοβουλευτικούς όρους, αφού «παλιό» και «νέο», από κοινού θα σχηματίσουν μία βουλή απαλλαγμένη από οτιδήποτε θυμίζει τον ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου.
Πάνε τα αντιμνημόνια, πάνε οι διαμαρτυρίες κατά της λιτότητας, πάει η αριστερή κριτική στην εξουσία.
Τώρα την κριτική εντός κοινοβουλίου θα αναλάβει η δεξιά για να πιέζει να εφαρμόζεται το πρόγραμμα πιο αποτελεσματικά. Και την αντιπολίτευση το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή.
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα για να στηριχτεί η ΛΑΕ πρωτίστως, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις, ήταν «να μην εκπροσωπηθεί το ΌΧΙ από τη Χρυσή Αυγή στην επόμενη βουλή».
Παρόλο που μάλλον αυτή η ρητορική συνέτεινε στην ήττα, τολμώ να πω πως μέχρι και το βράδυ των εκλογών συμφωνούσα κι εγώ. Όμως μετά από τα αποτελέσματα άλλαξα γνώμη. Με βοήθησαν λίγο και οι συμπολίτες μου.
Τελικά ίσως είναι καλύτερα που δεν θα υπάρχει εκπροσώπηση του ‘ΟΧΙ μέσα στη βουλή. Ίσως είναι καλύτερα που όσες δυνάμεις εκφράζουν μία εναλλακτική πρόταση στην μνημονιακή βαρβαρότητα δεν θα βρίσκονται στο κοινοβούλιο να «κουμπώνουν» όσους επιχειρούν να την επιβάλουν. Και σίγουρα, είναι χειρότερα για το σύστημα. Θα το καταλάβει στην πορεία.
Από αύριο κιόλας, όποιος παρακολουθεί το κανάλι της Βουλής θα διαπιστώνει πως το πρόγραμμα απευθύνεται σε κάτοικους άλλης χώρας. Δεν ξέρω ποιας, ίσως της Γερμανίας. Πάντως σίγουρα όχι στους Έλληνες.
Οι λόγοι που οι δυνάμεις αυτές έμειναν εκτός, αναγκάζοντας χιλιάδες ψηφοφόρους να προτιμήσουν να μείνουν στο σπίτι τους από το να τις στηρίξουν, θα πρέπει να συζητηθούν εκτενώς και άμεσα το επόμενο διάστημα. Το τρίτο μνημόνιο ξεκινάει να εφαρμόζεται από σήμερα και η εφαρμογή αυτή θα είναι η πιο… εφαρμοστή από όλες τις προηγούμενες.
Είναι στο χέρι αυτών των δυνάμεων να συναντηθούν μαζικά και μετωπικά με τον κόσμο που θα βυθίζεται συνεχώς στην απόγνωση αντιμετωπίζοντας την ωμή πραγματικότητα, λίγο μετά τα ροζ συννεφάκια των εκλογών.
Και είναι η βαριά τους ιστορική ευθύνη να μιλήσουν την γλώσσα της αλήθειας και του ρεαλισμού. Να δώσουν όραμα, σχέδιο, προοπτική για έναν άλλο δρόμο.
Διαφορετικά, θα μεταβληθούν σιγά-σιγά σε ένα από τα μνημεία εκείνα της Αριστεράς, που σχεδόν αυτάρεσκα θα εορτάζει σε ετήσια μνημόσυνα. Και από τέτοια, δυστυχώς έχουμε χορτάσει.
Ρεμπελίσκος 