Εγκλωβισμένοι στην αριστερή παρένθεση
Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου όλοι το αισθάνονταν. Ακόμα και ο Σαμαράς. Το τέλος της Μεταπολίτευσης είχε έρθει. Το κήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ το τέλος της. Όχι επειδή πασχίσαμε να το φέρουμε. Ήρθε απλά, μόνο του. Ως φυσική συνέπεια. Και μόνο το γεγονός πως το κράτος που οικοδομήθηκε αυτές τις δεκαετίες, επάνω στα χαλάσματα ενός ακόμα πιο φαύλου και σάπιου κράτους, αυτό ήταν αρκετό για να τη φέρει.
Εάν λοιπόν κάτι νιώθαμε πως κουβαλάει μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν όντως αυτό το τέλος της Μεταπολίτευσης.
Οι δυνάμεις που τον στήριξαν ήταν πολλές. Και εάν επίσης κάτι φάνηκε με αυτή τη διαδικασία, είναι πως τόσο ετερόκλητες δυνάμεις δεν μπορούν να συμπράξουν. Γιατί πολύ απλά, διαφωνούν ακόμα και στις έννοιες και τις πράξεις.
Επί παραδείγματι, υπήρξε μία ριζοσπαστική μάζα που υποστήριζε πως καλώς θα πρέπει να εκβιάσουμε μέχρι τέλους τους Ευρωπαίους, αφού ακόμα κι αν δεν υποκύψουν, ήταν αποφασισμένοι να πάνε στην επόμενη ημέρα.
Την ίδια ώρα, μία άλλη μερίδα του κόσμου με έντονο πασοκικό στοιχείο, έβλεπε αυτόν τον «εκβιασμό» ως μία «απειλή», δική μας προς τους δανειστές, ως μία ύστατη αντισυστημική κορώνα, που την επόμενη ημέρα θα έβαζε τις βάσεις της για το στέρεο έδαφος όπου θα ολοκληρωνόταν η στροφή. Η «κωλοτούμπα».
Κάτι σαν το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Γνωστό, παλιό, λατρεμένο, έχει ξαναδουλέψει.
Αλλά ο Αντρέας είναι νεκρός.
Αυτό που δεν είχαμε υπολογίσει εμείς προβλέποντας το τέλος της Μεταπολίτευσης, είναι πως εκεί θα πηγαίναμε με τα πόδια, και όχι καβάλα στο άλογο. ΄
Και σίγουρα, όχι καβάλα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε μία μάχη της κατεστημένης κατάστασης με την νέα που στριμώχνεται στα συρματοπλέγματα για να μην έρθει. Και μάντεψε: Νίκησε η πρώτη.
Κι αυτό, όχι επειδή ανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ να συνθηκολογήσει. Όχι.
Η συνθηκολόγηση θα ήταν μία πολύ επαναστατική κίνηση, που θα κράταγε ζωντανούς τους ουσιαστικούς στόχους, θα κράταγε την πυξίδα κολλημένη στο ίδιο σημείο, και θα μας κράταγε στα χαρακώματα να φυλάμε κάθε πιθαμή του εδάφους μας, των κεκτημένων μας.
Αυτή θα ήταν συνθηκολόγηση.
Αντιθέτως, το κατεστημένο ανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσει την ίδια γλώσσα με αυτήν. Με τις ίδιες έννοιες. Με τα ίδια νοήματα. Αυτή ήταν η νίκη του κατεστημένου, που εξασφάλισε πως το αύριο θα παραμείνει πίσω από τα συρματοπλέγματα φέρνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στα εδάφη του.
Μπορεί πλέον τα συρματοπλέγματα να μην είναι ηλεκτροφόρα, κι αυτό θα πρέπει απαραιτήτως να καταγραφεί σαν νίκη και να μας τονώσει το ηθικό, αλλά παραμένουμε έξω από αυτά.
Κάπως έτσι πορευόμαστε ήδη στον δρόμο που εκβάλει η Μεταπολίτευση, όπου στην κυριολεξία περνάμε μέσα από τις γειτονιές βλέποντας τον έναν μετά τον άλλο να ξυπνάνε ετεροχρονισμένα, άλλους να τρέχουνε να μας προλάβουνε, άλλους στην πορεία να περιμένουν, άλλους να ρωτάνε που πάμε σαν τρελοί.
Όμως ήδη βαδίζουμε τον δρόμο.
Ο Αλέξης λοιπόν, δεν έκανε κανένα λάθος. Τα έκανε όλα σωστά. Και τους «παρωχημένους» στόχους «μάζεψε», και την ρητορική του στρογγύλεψε, και τα ανοίγματα του στην άρχουσα τάξη έκανε, και τον μηχανισμό ανακάλυψε, και τους ανθρώπους που ξέρουν να τον φροντίζουν εντόπισε.
Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα. Αυτό το σύστημα χρεοκόπησε.
Κι αυτό όχι επειδή ο λόγος του χρέους με το ΑΕΠ έχει φτάσει να είναι διακόσιες φορές μεγαλύτερος. Άλλο είναι το κεφάλαιο που τελείωσε και ήρθε η χρεοκοπία.
Είναι που πλέον, αυτοί που είναι διαθέσιμοι είναι μόνο οι άμεσα ωφελούμενοι. Και πίστεψέ με, το ίδιο το σύστημα δεν έχει την ίδια δυνατότητα να θρέψει ξανά τόσα στόματα με τέτοιον τρόπο, όπως παλιά.
Τους επόμενους μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτό που λέει και το όνομά του. Θα σπρώξει τον κόσμο στην ριζοσπαστικοποίηση, θα σπρώξει τον κόσμο στην Αριστερά, όχι από άποψη, αλλά από ανάγκη.
Εάν η Αριστερά, από σήμερα κιόλας, δεν τον δει να έρχεται, δεν ανασκουμπωθεί, δεν πετάξει τις παρωπίδες, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ο κόσμος να έρθει και να μην βρει κανέναν εκεί.
Γι’ αυτό και τα τείχη θα πρέπει να γκρεμιστούν (να παρακαμφθούν έστω), και να συναντηθούμε όλοι στις κολώνες, τους πυλώνες που κρατούν τον κόσμο όρθιο.
Μόνο έτσι μπορεί να μείνουμε όρθιοι και να σπάσουμε τον συρμάτινο φράκτη που, ακόμα, τους προσφέρει αυτή την αλαζονική ψευδαίσθηση της ασφάλειας και του ελέγχου.
ΥΓ. Κανονικά θα έκλεινα λέγοντας αυτό που νιώθω, πως «οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες». Όμως, δυστυχώς, κανένας μας δεν ξέρει πράγματι πόσες τους απομένουν, αφού ακόμα η κλίμακα που τις μετράμε είναι διαφορετική.
Ρεμπελίσκος 