Χρέος; Ποιό χρέος;
Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 2014, όταν ο ΟΗΕ υιοθετούσε ψήφισμα για την «καθιέρωση ενός πολυμερούς νομικού πλαισίου για διαδικασίες αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους χωρών – μελών», με 124 ψήφους υπέρ, 11 κατά και 41 αποχές. Τότε η κυβέρνηση Σαμαρά συντάχθηκε με τις χώρες που απείχαν ψηφοφορία, ενώ η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα κάγκελα.
«Η ελληνική κυβέρνηση δεν κρατά κανένα πρόσχημα στην προσπάθειά της να είναι αρεστή στους δανειστές. Αυτό δείχνει και η αποχή της από ψηφοφορία στον ΟΗΕ για δημιουργία ενός διαφορετικού πλαισίου σχετικά με τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, που θα προστατεύει τα κράτη από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων».
Αυτή δεν είναι ανακοίνωση της σημερινής αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Αυτή ακριβώς ήταν η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ πριν έναν χρόνο.
Μάλιστα, η ανακοίνωση έκλεινε ως εξής:
«Με τη στάση της αποχής αποδεικνύεται με τον πιο εμφανή τρόπο η εθελόδουλη πρόσδεση της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά και της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας στα συμφέροντα των δανειστών, οι οποίοι χειραγωγούν απροκάλυπτα κάθε κίνηση, κάθε θετική προοπτική για την Ελλάδα, καταπνίγοντας την εν τη γενέσει της. Δεν υπάρχει δικαιολογία , ούτε το παραμικρό επιχείρημα για την εγκληματική στάση της κυβέρνησης».
Τότε, από τις ευρωπαϊκές χώρες είχαν συμμετάσχει στην ψηφοφορία μόνο η Γερμανία, η Βρετανία, η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Φινλανδία.
Και μάντεψε…
Οι Ευρωπαίοι που ψήφισαν σε εκείνη την ψηφοφορία, μαζί με τους Αμερικάνους, τους Ιάπωνες και τους Ισραηλινούς, ήταν κατά. Αυτό δεν το περίμενε κανένας.
Όπως εξηγούσα τότε, «η στάση αυτή της Ελλάδας εντάσσεται στο πλαίσιο της πίεσης που ασκεί στη διεθνή κοινότητα και τους δανειστές για την απομείωση του κρατικού χρέους.
Καψουρεύει την τρόικα για να της ζητήσει από μόνη της το κούρεμα».
Ο καιρός πέρασε, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την διακυβέρνηση και επί επτά μήνες διαπραγματεύτηκε σκληρά. Το χρέος βρέθηκε στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης.
Σήμερα, στο Μέγαρο Μαξίμου βρίσκεται μία υπηρεσιακή πρωθυπουργός που ηγείται μίας υπηρεσιακής κυβέρνησης.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η υπηρεσιακή κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να χαράξει πολιτική. Παρά μόνο να εφαρμόσει τις αποφάσεις της τελευταίας κυβέρνησης και να διασφαλίζει την ομαλή πορεία στις εκλογές.
Άλλωστε, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχτηκε προ ημερών πως, στο μεταναστευτικό επί παραδείγματι, η υπηρεσιακή κυβέρνηση εφαρμόζει τις αποφάσεις της κυβέρνησής του.
Τι άλλαξε λοιπόν μέσα σε έναν χρόνο;
Αρκεί το γεγονός πως, τότε, στη θέση του υπεύθυνου για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Κώστας Ήσυχος, που σήμερα βρίσκεται στις τάξεις της ΛαΪκής Ενότητας;
Ή στη συμφωνία για τη συζήτηση για το χρέος, οι φίλοι μας οι δανειστές μας ζήτησαν να κάνουμε τουμπεκί για να μας επιμηκύνουν την ημερομηνία αποπληρωμής;
Ρεμπελίσκος 