Επιτέλους, ας πάρουν τον λόγο οι γνωρίζοντες
Από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου παραμονές Δεκαπενταύγουστου, έχουν περάσει ήδη πέντε ημέρες. Κρίνοντας από τα αποτελέσματα, η Παναγία δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα για να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη, παρά το γεγονός πως συνέβη παραμονές της γιορτής της. Ωστόσο, υπάρχει και η άποψη πως το θαύμα συνέβη τελικά. Και αυτό είναι το μνημόνιο.
Από την ανακούφιση που φαίνεται να έχει φέρει το μνημόνιο στη δημόσια σφαίρα, φαίνεται πως τελικά ίσως λειτούργησε ως λύση. Ο δημόσιος διάλογος επιστρέφει ξανά στην, γνώριμη, επιδερμική του διάσταση. Ταυτόχρονα, όσοι διεκδικούν έναν διαφορετικό δρόμο, θεωρούνται είτε αφελείς, είτε εγκάθετοι του Σόιμπλε.
Ενός Σόιμπλε που πράγματι έκλαψε με μαύρο δάκρυ που του χαλάσαμε τα σχέδια. Ειδικά με το γεγονός πως βάζουμε στο χέρι του δημόσιο, κρατική περιουσία ύψους 50 δισ. ευρώ, ο δύσμοιρος δεν κοιμάται τα βράδια.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να συσπειρώσει γύρω του μεγάλο κομμάτι του λεγόμενου «κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ». Στον οποίο, τείνουν να συνεχίζουν να εισχωρούν κεντρώες δυνάμεις, και αρκετές δεξιές, με αποτέλεσμα να στριμώχνονται συνεχώς οι αριστερές πτέρυγες του κόμματος.
Στην κοινωνία και το κόμμα, υπάρχει μια μάζα ανθρώπων που στηρίζει τον πρωθυπουργό, πεπεισμένοι απολύτως, ικανοποιημένοι από την «υπεύθυνη απόφαση» του. Που θέλουν να υπάρξει ένα σχέδιο μελλοντικής απεμπλοκής. Και κυρίως, όχι με απολύτως καθαρά λογία.
Οι παραπάνω δηλώνουν ικανοποιημένοι από το γεγονός πως το σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί, πάρα τα σημαντικά πλήγματα που σημείωσε εναντίον μας.
Μοιραία, όλοι αυτοί αθροίζουν τις δυνάμεις τους με όσους επιχειρούν και καταφέρνουν εξαρχής να στρέψουν το σύστημα εναντίον της πλειοψηφίας. Ακόμη και με ανθρώπους που θα έπρεπε να τρέμουν μία κυβέρνηση της Αριστεράς.
Με αποτέλεσμα να συνεργάζονται στην συνωμοσία για την υποδούλωση μας, εν αγνοία τους.
Με απλή, κοινή λογική, το σενάριο που μιλάει για απεμπλοκή από ένα μνημόνιο που έχει προβλέψει με ρήτρες και ασφαλιστικές δικλίδες την ιδία την προσπάθεια απεμπλοκής από αυτό, χαρακτηρίζεται στην καλύτερη περίπτωση από αφέλεια.
Πως είναι δυνατόν να μην προχώρησες στη ρήξη το προηγούμενο διάστημα, όταν δεσμευόσουν κυρίως από την παροχή ρευστότητας, και να ετοιμάζεσαι να συζητήσεις πώς να το κάνεις, έχοντας υπογράψει μία δαιδαλώδη σύμβαση 90 δισ. ευρώ;
Η όποια συζήτηση σε αυτό το επίπεδο είναι, φαίνεται τουλάχιστον, καταδικασμένη.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να υποταχτεί στον εκβιασμό, με το σκεπτικό της αποφυγής των χειρότερων, καλύτερα να μείνει προσηλωμένος σε αυτό τον δρόμο, χωρίς δικαιολογίες.
Άλλωστε, δεν υπάρχει χειρότερη δικαιολογία από τον «δεν ήξερα». Και δυστυχώς, την χρησιμοποιούν πολλοί.
Εάν όντως υπάρχουν δυνάμεις που έχουν αν προτείνουν ένα ουσιαστικό, δυναμικό, δομημένο σχέδιο εναλλακτικής επιλογής, εάν αργήσουν κι άλλο, δεν θα έχει σημασία η πρότασή τους. Ίσως να μην έχει σημασία και σήμερα, εδώ που φτάσαμε.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει σήμερα να βγουν μπροστά, να το αναλύσουν και να το απευθύνουν στον κόσμο.
Διαφορετικά, ας σωπάσουν για πάντα.
Μήπως και ακουστεί επιτέλους η φωνή της κοινωνίας, που τα τελευταία χρόνια είναι καταδικασμένη να χάνεται στις λεωφόρους της μηδενικής εναλλακτικής.
Που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό.
Ρεμπελίσκος 
Reblogged this on Τροπή….
LikeLike