Μαύρη πέτρα

Η διαδήλωση που έπνιξε την πλατεία Συντάγματος το βράδυ της Παρασκευής ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Το τσουνάμι αυτό ερχότανε εδώ και χρόνια. Όσοι το παρακολουθούσαμε να κάνει τα παιδικά του βήματα στις πλατείες όλα αυτά τα χρόνια περιμέναμε πως και πως να πει την πρώτη του λέξη. Την είπε. «ΌΧΙ».

Ο δρόμος το βράδυ της Παρασκευής τα είχε όλα. Είχε τον κόσμο να έχει πλέον πλήρη συνείδηση για το πρόσωπο και τα όπλα του εχθρού.

Δεν γιουχαΐστηκε μόνο το πολιτικό προσωπικό που τα τελευταία πέντε χρόνια βαράει καθημερινά μεροκάματα για τα μάτια των δανειστών.

Πριν το δημοψήφισμα της Κυριακής καταψηφίστηκαν όλοι εκείνοι που οδήγησαν με την διακυβέρνησή τους στο σήμερα. Όλα τους τα δεκανίκια, τηλεοπτικά και έντυπα. Όλοι οι τρομοκράτες εξουσιαστές.

Όλοι εκείνοι για τους οποίους δεν γράφτηκε ποτέ κανένας τρομονόμος.

Καταψηφίστηκαν τα συγκροτήματα του Μπόμπολα, του Κυριακού, του Αλαφούζου, του Μαρή, τα Βήματα, τα Σκάι, οι Χατζήδες, οι Μπάμπηδες, οι Πρετεντέρηδες, οι Χάφιγκτον, οι Ενικοί και τα Μέγκα.

Μέγκα…

Μόλις κουνήσαμε το δαχτυλάκι μας, αποκαλύφθηκε πόσο ψευδεπίγραφο είναι αυτό το Μέγκα.

Μέγκα είμαστε μόνο εμείς. Η πλειοψηφία.

Όλοι αυτοί είναι τόσο μικροί, και από την Κυριακή το μόνο που θα πρέπει να κάνουμε πλέον είναι να τους το δείξουμε με όσο πιο απόλυτο και σαφή τρόπο.

Ο φόβος τελείωσε. Όχι γιατί τα δύσκολα τελείωσαν. Τώρα αρχίζουν. Θα σηκώσουμε σταυρό, και αυτός είναι ο λόγος που ολόκληρος ο πλανήτης υποκλίνεται ήδη. Μια απορία βρίσκεται στα στόματα όλων.

«Δεν φοβόσαστε;»

Είτε την άλλη εβδομάδα υπάρξει συμφωνία, είτε υψώσουμε τα πανιά μας γι’ αλλη γη κι άλλους τόπους, βρεθήκαμε στο κατάστρωμα. Κάναμε Ανταρσία. Και πετάξαμε μια για πάντα τα ρούχα του λοστρόμου.

Όχι γιατί είναι ντροπή. Και λοστρόμοι θα γίνουμε. Και μηχανικοί. Και καπετάνιοι.

Το τιμόνι όμως θα φύγει μια για πάντα από τα χέρια των πειρατών, γιατί ΕΜΕΙΣ δεν θα κάτσουμε ποτέ ξανά έξω από τη γέφυρα να ξεροσταλιάζουμε, να θαλασσοπνιγόμαστε, να βλέπουμε συντρόφους να πέφτουν στη θάλασσα και να τους καταπίνει το κύμα.

Το κύμα θα γίνουμε εμείς και θα τους πνίξουμε.

Όχι δεν φοβόμαστε. Μια ζωή φοβόμαστε. Μια ζωή τρέμουμε την σκιά μας. Μια ζωή ανατριχιάζουμε έντρομοι από τα μπάσα που μπορεί να πιάσει η φωνή μας.

Σήμερα βρεθήκαμε ο ένας πλάι στον άλλο. Κάποιοι βρεθήκαμε ξανά. Αλλά στον δρόμο, το βράδυ της Παρασκευής πρωτοβρεθήκαμε κιόλας. Ξαναγνωριστήκαμε.

Την Κυριακή θα συστηθούμε, νέοι, φρέσκοι, όρθιοι και ζωντανοί. Και θα συστηθούμε με το σύνολο του πλανήτη.

Το κορμί μας το ορθώνουμε απέναντι στους δανειστές. Ούτε στους υπόλοιπους λαούς, ούτε στον υπόλοιπο της χώρας μας. Ακόμα κι εάν κάποιοι από αυτούς σπεύδουν να ταχθούν, διαθέσιμοι και εθελόδουλοι γαρ, στο πλευρό εκείνων. Δεν είναι όλοι έτσι. Μερικοί απλώς φοβούνται ακόμα.

Όλοι αυτοί είναι αδέρφια μας σε έναν μεγάλο και μικρό κόσμο. Ευρύχωρο μα και στριμόκωλο. Αχανή και τόσο δα σαν τασάκι.

Κι επειδή είμαστε η πλειοψηφία, και αυτά τα αδέλφια μας είναι δημοκράτες και Ευρωπαίοι όπως εμείς, θα ακολουθήσουν το δρόμο που θα χαράξουμε. Δεν θα τολμήσουν τίποτε άλλο.

Και θα πετάξουμε όλοι μαζί την μαύρη πέτρα στο καταραμένο χθες, που δεν θα ξεχάσουμε ούτε μια στιγμή.

Μόνο έτσι θα γνωρίσουμε το ανυπόμονο αύριο.

*η φωτογραφία via @claudioriccio

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →