Μέχρι πότε θα τους χαρίζουμε την ενημέρωση μας;
Πέντε μήνες έχει κλείσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας, και ήδη η διαπραγμάτευση που επιδίωξε εξ’ αρχής βρίσκεται στην κορύφωσή της. Την άλλη Κυριακή ο λαός αναλαμβάνει να απαντήσει στην πρόταση των δανειστών και τους εδώ συνεργάτες του. Μεταξύ των οποίων τα τηλεοπτικά κανάλια και η πλειοψηφία των καθημερινών εφημερίδων. Πέντε μήνες μετά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επιτύχει τίποτα στον τομέα της ενημέρωσης, με αποτέλεσμα αυτή να συνεχίζει να είναι έρμαιο των εργολάβων και των νταβατζήδων.
Ομολογουμένως από τις μεγαλύτερες ολιγωρίες του ΣΥΡΙΖΑ και το κόστος της φαίνεται ξεκάθαρα ακόμα και σήμερα, από τις ειδήσεις που μεταφέρουν για ουρές στα σούπερ μάρκετ, στα βενζινάδικα, στις τράπεζες. Με την προπαγάνδα για το πόσο αντιδημοκρατικό, δήθεν, είναι ένα δημοψήφισμα που θα μιλήσει ο λαός.
Όμως, εκτός από τους πέντε μήνες, όλοι εμείς έχουμε ζήσει πέντε χρόνια μνημονίου. Πέντε χρόνια προπαγάνδας. Πέντε χρόνια μεταφοράς εικονικής πραγματικότητας. Πέντε χρόνια βυθισμένα στην τρομοκρατία.
Έχουμε ζήσει πέντε χρόνια που ισοδυναμούν με είκοσι.
Μάθαμε τα spread και τις αγορές, μάθαμε τους κερδοσκόπους και τα αρπακτικά, μάθαμε τους υπαλλήλους κολοσσών ντυμένους υπουργούς, μάθαμε τα φουσκωμένα ελλείμματα, μάθαμε τον κοινωνικό αυτοματισμό, μάθαμε τα CDS, μάθαμε την τρομοκρατία, μάθαμε την ανεκτίμητη αξία του ευρώ, μάθαμε τα success story, μάθαμε, μάθαμε, μάθαμε.
Και τι δεν μάθαμε.
Γνωρίζουμε πια πάρα πολύ καλά πως λειτούργησε το σύστημα. Ποιοί το εξυπηρέτησαν και ποιοι το εξυπηρετούν ακόμη. Με ποιον τρόπο. Γνωρίζουμε τον ρόλο που έπαιξαν συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι και δημοσιογραφικοί οργανισμοί. Δεν επιτρέπεται πλέον να ακούμε και να πιστεύουμε άκριτα οποιονδήποτε υποστηρίζει το οτιδήποτε.
Άλλωστε, η δήλωση του Ρουμελιώτη δεν έφερε στην επιφάνεια κάτι άγνωστο στον κόσμο. Χρόνια κρατάει η συζήτηση για τα pay roll των δημοσιογράφων της Siemens.
Αυτούς τους μήνες, τους πέντε τελευταίους, έχει διαπιστώσει και ο τελευταίος πολίτης πόσο πολύτιμο αγαθό είναι η ενημέρωση. Και πόσο δύσκολα αυτή μπορεί να γίνει σωστά.
Και τι κάναμε οι πολίτες από την μεριά μας; Πως απαντήσαμε οργανωμένα στην τρομοκρατία; Πως οργανωθήκαμε για να φροντίσουμε για την ενημέρωση μας; Που ενώσαμε τις δυνάμεις μας;
Τα τελευταία χρόνια, ξεπήδησαν ελάχιστα μόνο μέσα ενημέρωσης που έκαναν απόπειρα να αυτοχρηματοδοτηθούν και να στηριχθούν στο κοινό τους. Αυτόνομα και αυτοδιαχειριζόμενα. Να μην δεχτούν διαφήμιση από μεγάλες εταιρείες, τράπεζες ή κρατικούς οργανισμούς και να προσπαθήσουν να βασιστούν στους αναγνώστες τους.
Ακόμα πιο λίγα καταφέρνουν να επιβιώνουν σήμερα. Σε κάποιες περιπτώσεις, επιβιώνουν κυριολεκτικά. Με μεγάλη δυσκολία. Θα ήταν άδικο να αναφέρω σε αυτό το άρθρο τις εν λόγω προσπάθειες, αφενός γιατί κάποιους θα αδικούσα, και αφετέρου γιατί αυτή ακριβώς είναι η ευθύνη που βαραίνει όλους μας. Να μάθουμε να ενημερωνόμαστε ελεύθερα, αδέσμευτα και ακηδεμόνευτα.
Ως κοινό που έχει ανάγκη την ενημέρωση, έχουμε την υποχρέωση να μάθουμε να στηρίζουμε τέτοιες προσπάθειες, ο καθένας από το μετερίζι του, όπως μπορεί, και άμα μπορεί.
Αλλά και οι δημοσιογράφοι, αυτοί που βρίσκονται πεταμένοι έξω από το σύστημα, και αυτοί που βρίσκονται ακόμα μέσα σε αυτό. Όσοι δεν βρίσκονται δεμένοι σε στο κρουαζιερόπλοιο της μεταπολίτευσης, του εκσυγχρονισμού, του «μαζί τα φάγαμε», του «λεφτά υπάρχουν», τι κάνανε μέχρι σήμερα;
Με ποιό τρόπο αντέδρασαν απέναντι στην φούσκα παραπληροφόρησης των κυρίαρχων και μη, μέσων ενημέρωσης; Με ποιο τρόπο συντόνισαν το βήμα τους και τις φωνές τους απέναντι στην παραχάραξη συνειδήσεων που συντελέστηκε;
Ο ρόλος της ΕΣΗΕΑ είναι προδιαγεγραμμένος εδώ και χρόνια. Το μόνο που απασχολεί όσους έχουν καταφέρει να δεθούν στο άρμα της είναι η κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους και μόνο. Για όλους αυτούς, η αδέσμευτη ενημέρωση, η ανάδειξη της αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς, ο έλεγχος των προπαγανδιστικών μηχανισμών, οι τύχες των συναδέλφων του ίντερνετ και οι νέοι δημοσιογράφοι, έχουν πρώτη θέση στον Καιάδα.
Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει καιρός για απόδοση ευθυνών. Άλλωστε, αυτό που μας χτύπησε τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ βαρύ για το στομάχι και τη ματιά που είχαμε αναπτύξει, για να είμαστε και σε ετοιμότητα να το αποκρούσουμε.
Το θέμα είναι να κινηθούμε σήμερα. Να συντονιστούμε και να στηρίξουμε κάθε αξιόλογη προσπάθεια, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να απαλλαγούμε από αυτή τη ηλιόλουστη δυστοπία που ζούμε.
Τις τελευταίες ημέρες είδαμε δελτία ειδήσεων όπως του Σκάι, να κάνουν ως και ζωντανή σύνδεση με τους «μένουμε Ευρώπη». Και δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε για τις δράσεις που θα οργανώσει ο Σκάι και τα υπόλοιπα κανάλια ενόψει του δημοψηφίσματος την επόμενη Κυριακή.
Τα όσα θα δούμε και θα ακούσουμε την εβδομάδα που θα μας οδηγήσει στην άλλη Κυριακή και το δημοψήφισμα, θα μείνουν στην Ιστορία ως ακόμα μία κατάμαυρη, λιπαρή κηλίδα στην ενημέρωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποχρέωση να μην υποχωρήσει εμπρός τους νταβαντζήδες της ενημέρωσης, έντυπης και τηλεοπτικής, και να τους βάλει στη θέση τους. Άμεσα και σε κάθε περίπτωση.
Θα πρέπει όμως κι εμείς ως κοινωνία να ωριμάσουμε, να βάλουμε κάτω τα μεγάλα και τα σημαντικά που μας ενώνουν, και να χαράξουμε έναν δρόμο που θα μας χωράει όλους να τον περπατήσουμε.
Και βέβαια, για αρχή, να φροντίσουμε να πεθάνουν από ασφυξία όλα τα μέσα ενημέρωσης που έβαλαν πλάτη για να φτάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού και εμείς σε ελεύθερη πτώση.
Κλείστε τους και αφήστε τους να ψοφήσουν μόνοι και έρημοι.
Ρεμπελίσκος 