Ρεμπελίσκος… διετίας!
Ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος. Ήταν και φορτωμένος. Ο δεύτερος, αυτός που κλείνει σήμερα, ούτε που κατάλαβα πως πέρασε. Και να πεις πως δεν έγιναν αλλαγές; Πήρα πτυχίο, μετακόμισα, άλλαξε η κυβέρνηση, άλλαξε η Ευρώπη, άλλαξε η τρόικα, άλλαξε το μνημόνιο, άλλαξε δρόμο ο αέρας.
Ο χρόνος που πέρασε έφερε αλλαγές, οι οποίες όμως περιμένουν ακόμα μεγαλύτερες για να γίνουν ουσιαστικές.
Η τύχη, ή μάλλον η… κακή τύχη, μου στέρησε εδώ και κάποιους μήνες την καθημερινή ενασχόληση με αυτόν τον τόπο. Πολλοί και διάφοροι λόγοι κατάφεραν κατά καιρούς να μονοπωλήσουν τον χρόνο μου και να μην με αφήσουν να δίνω φωνή στον Ρεμπελίσκο καθημερινά.
Έχω ξαναγράψει πως αυτή η σελίδα δεν στήθηκε για να μου δίνει λεφτά ή να πουλάει κάτι. Στήθηκε με πολύ μεράκι και ανάγκη για επικοινωνία.
Αυτό εδώ το μπλογκάκι είναι το μεγάλο μου πάθος και αγάπη, αλλά δυστυχώς, ούτε το πάθος τρώγεται, ούτε η αγάπη. Αντικειμενικές οι δυσκολίες λοιπόν.
Σε αυτή τη χρονιά, και παρά την πιο αραιή παρουσία του, ο Ρεμπελίσκος έκανε κι άλλους φίλους. Κι άλλες παρέες. Και πήρε μεγάλη στήριξη και αγάπη και γι’ αυτό ευχαριστώ άπαντες. Υπάρχουν κι αυτοί που χάθηκαν. Τους ευχαριστώ κι αυτούς.
Τα δύο χρόνια ύπαρξης του Ρεμπελίσκου μου έχουν προσφέρει τόσες συγκινήσεις, όσες είχα λάβει τα τελευταία χρόνια συνολικά.
Είναι σημαντικό να αρθρώνεις φωνή και απέναντι να βρίσκεται κάποιος που σε ακούει, σου απαντάει, συμφωνεί ή διαφωνεί. Είναι πηγή ζωής, ζωντάνιας και έμπνευση για να συνεχίζεις.
Αγαπημένοι φίλοι και φίλες σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξή σας, και υπόσχομαι τον επόμενο χρόνο ο Ρεμπελίσκος να είναι πιο συχνά παρών. Άλλωστε, αυτή την υπόσχεση τη δίνω πρώτα στον εαυτό μου, που μαραζώνει όταν μένει σιωπηλός.
Εάν και φέτος δεν μου πήρατε κάποιο δώρο, δεν με πειράζει καθόλου. Μπορείτε πάντα να με μοιραστείτε με τους φίλους και τις φίλες σας.
Δεν ξέρω γι’ αυτούς, εγώ πάντως θα χαρώ πολύ να τους γνωρίσω.
Να είστε καλά όλοι και όλες. Και καλό, αδιάκοπο και δυναμικό, αγώνα.
Ρεμπελίσκος 