Λαμπρή τελετή
Θαμπωμένος από την γοητεία της αποφάσισα να εκφράσω και εγώ τον θαυμασμό μου!
Φρεσκομυρωδάτοι τήβεννοι με γαζομένους από πάνω έως κάτω μαιάνδρους έλουσαν και σκίαζαν τα φανταχτερά επώνυμα ενδύματα.
Τι κρίμα…!
Δεν μας πειράζει και πολύ όμως αφού η ομοιομορφία της τελετής έτσι προστάζει.
Στο αριστερό χέρι και σε χλιδάτο Α4 χαρτί η «καθομολόγηση», το δεξί χέρι σε έναν άχαρο ρόλο να ταλαντεύεται από την μία απλωμένο λες και ζητά ελεημοσύνη και από την άλλη έτοιμο να υψωθεί και να ορκιστεί με περίσσιο πάθος!
Που…;
Εδώ παραθέτω αυτούσιο το τελευταίο κομμάτι της καθομολόγησης…
«Υπόσχομαι στην Ελληνική κοινωνία ότι θα υπηρετήσω ανιδιοτελώς και με όλες μου τις δυνάμεις την Εθνική Ανεξαρτησία, την ειρήνη, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη σεβόμενος πάντα το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους και ότι θα αγωνισθώ με αφοσίωση για τη διαφύλαξη και συνέχιση των ιδανικών, των παραδόσεων και των εθίμων του Έθνους μας».
Τα παραπάνω λόγια δεν προέρχονται από κάποια στρατιωτική σχολή αλλά από την καθομολόγηση του ΤΕΙ…, ΑΤΕΙ…, και πλέον ΑΕΙ Πειραιά Τεχνολογικής Εκπαίδευσης(προς το παρόν).
Αυτή λοιπόν η παράσταση – έκλεψε την παράσταση – από την πρώτη παράσταση που έδωσαν τα σπουδαία λόγια των καθηγητάδων. Τηβεννοφορεμένοι και αυτοί άλλοι να προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στο κακό αυτό ρόλο που τους δόθηκε και άλλοι με ύφος που θα ζήλευε και φεουδάρχης να υποστηρίζουν πόσο σημαντική είναι η συνέχεια των σπουδών!
Συμφωνώ «απόλυτα» ειδικά αν πληρώνεις πολλά χιλιάρικα ευρώ για κάποιο μεταπτυχιακό (συνέχεια σπουδών) τα μαθαίνεις καλύτερα.
Οι εντυπώσεις που αποκόμισα σε συνδυασμό με τα λόγια μιας κατά τα άλλα αξιαγάπητης γυναίκας-μητέρας που καθόταν δίπλα μου απολαμβάνοντας την λαμπερή τελετή, μου όπλισαν το χέρι…
«Κοίτα να κρατήσεις κάπου τον όρκο κάποια στιγμή όταν θα θες να στηριχτείς κάπου θα νιώσεις την ανάγκη να τον διαβάσεις και θα βρεις στήριγμα σε αυτά τα λόγια, θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις τότε».
Θα μεγαλώσεις…θα καταλάβεις…!
ΘΑ μεγαλώσεις…θα καταλάβεις…!
Αν μεγαλώνοντας και διαβάζοντας τις γραμμές αυτές του «όρκου» αισθανθώ αυτή την «περηφάνια» και την «ανωτερότητα» που προσπαθούσε μάταια να μου εξηγήσει όσα απορρέουν από αυτά τα λόγια, καλύτερα το οπλισμένο χέρι μου να εκπυρσοκροτήσει…
ένας αυτόχειρας λιγότερος…για έναν καλύτερο κόσμο τους!
N.A.
(Φιλαράκι μου Νίκο, αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για τα συγχαρήκια που οι σπουδές στο ΤΕΙ έλαβαν τέλος. Μπροστά σου τώρα ανοίγονται άλλοι δρόμοι, φωτεινοί, πιο ζωντανοί και πιο… πνευματικοί!
Κι όσο για το ΤΕΙ και τις λαμπρές του τελετές, η τελευταία σου φράση για τον… καλύτερο κόσμο ΤΟΥΣ τα λέει όλα.
Καλή Αρχή!)
Ρεμπελίσκος 