Η Χαρούλα γέμισε με Χαρά το Σύνταγμα
Το βράδυ της Δευτέρας η Χαρούλα Αλεξίου πήρε θέση πλάι στις αγωνιζόμενες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών τραγουδόντας γι’ αυτές στην πλατεία Συντάγματος. Στην πλατεία όμως δεν βρέθηκαν μόνο 595 καθαρίστριες. Βρέθηκαν χιλιάδες. Ο κύβος ερρίφθη.
Η αλληλεγγύη για όλους χτύπησε κόκκινο και η πλατεία γέμισε κόσμο χαμογελαστό, κρατώντας φάρμακα για τη Γάζα και όση στήριξη και ευχές μπόρεσε να βρει για τις καθαρίστριες.
Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να περιπλανιέμαι διαρκώς ανάμεσά τους.
Κάποια στιγμή που στάθηκα στην κλειστή από τον κόσμο Φιλελλήνων, κοιτάζοντας τη Χαρούλα που τραγούδαγε με την πλάτη της στη βουλή το “Δι’ ευχών”, το μυαλό μου γύρισε τρία χρόνια πίσω, στο καλοκαίρι του ’11.
Τότε που αποκτήσαμε εθισμό στα χημικά, στις μέρες της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Τότε που μάθαμε στο δρόμο και με καταστολή την εφαρμογή του προγράμματος. Πριν καλά-καλά τον νιώσουμε στο πετσί μας στην καθημερινότητα και το περιβάλλον μας.
Θυμήθηκα εκείνη τη μέρα, που οι μπάτσοι μας κερνούσαν χημικά, κρότου λάμψης και πέτρες, κι εμείς χορεύοντας με τη μουσική από τα μεγάφωνα, κατεβαίναμε στην Ερμού και τα στενά, για να ξαναπάρουμε στιγμές μετά την πλατεία.
Κι όταν κάποια στιγμή τα χημικά τους σωθήκανε κι οι χειροβομβίδες αποδείχτηκαν λίγες για να κάμψουν την αντίστασή μας (δυστυχώς όμως υπήρξαν αρκετές για την όραση του Μανωλη Κυπραίου), η πλατεία Συντάγματος γέμισε από μια ανθρώπινη αλυσίδα που ξέπλενε των καρκίνο των χημικών της αστυνομίας, για να καθαρίσει λίγο η ατμόσφαιρα για τη συναυλία που θα ακολουθούσε το βράδυ.
Το βράδυ της Δευτέρας οι μπάτσοι δεν ήταν στην πλατεία. Τουλάχιστον όχι φανερά. Σήμερα βρίσκονται έξω από τις δουλειές, τα σπίτια, τις ψυχές μας.
Αλλά ακόμα δεν έχουμε χάσει τις ψυχές μας.
Αυτά σκεφτόμουν, ενώ έβλεπα τον κόσμο να γιορτάζει και να χορεύει αγκαλιά με αυτές τις γυναίκες έχουν αποφασίσει να μην αφήσουν κανέναν από εμάς να το βάλεικάτω.
Τότε κατάλαβα πως όλα μπορούν να αρχίσουν ξανά.
Μόνο με ένα φιλί.
Ρεμπελίσκος 