Σκηνές από ένα μέλλον

Σε προηγούμενη ανάρτηση έγραφα για την ιδιωτικότητα και το δικαίωμα σε αυτήν, που μέρα με τη μέρα σβήνει και δίνει τη θέση του στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης καταπολέμησης της τρομοκρατίας, της εγκληματικότητας, ή ακόμα (αναμένεται να γίνει της μόδας τα επόμενα χρόνια) της ροπής στην εγκληματικότητα. Το σκηνικό που στήνεται και εδραιώνεται στο περιθώριο μιας οικονομικής κρίσης που καλύπτει κάθε σκέψη και αμφισβήτηση για τις δομές της κοινωνίας μας που μεταλλάσσονται, θα έρθει στο προσκήνιο και θα μοιάζει με φυσικό φαινόμενο. Κάτι σαν τσουνάμι, στο οποίο όμως στο μεταξύ, εμείς θα έχουμε εκπαιδευτεί να κολυμπάμε.

Δεν ανακαλύπτω την Αμερική, την πυρίτιδα, ούτε καν την πιτυρίδα. Εκπλήσσομαι όμως, και πολλές φορές αγανακτώ, με την απάθεια και την αδιαφορία που η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας δέχονται άκριτα κάθε εισβολή στην ιδιωτικότητα.

Από τις αλλαγές στους κανόνες χρήσης των κοινωνικών δικτύων και των λοιπών ιστοσελίδων, μέχρι το ηλεκτρονικό χρήμα και το στίγμα που μοιραία θα αφήνει ο καθένας μας σε κάθε καταναλωτική του εκτόνωση, με αποτέλεσμα ένα πιστό και λεπτομερές προφίλ του καθενός μας για κάθε χρήση. Από τις συνομιλίες που με ευκολία διαβάζουμε στις εφημερίδες από τα κάθε λογής “βαλιτσάκια”, μέχρι τις ιαχές στο άκουσμα της είδησης πως η Amazon θα παραδίδει με τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια τις παραγγελίες της.

Το παραπάνω βίντεο δεν δείχνει αγανακτισμένους πολίτες που νιώθουν την καυτή ανάσα του ζουμ της κάμερας του λεγόμενου drone να εστιάζει στις κινήσεις, τις πράξεις και τα πρόσωπά τους.

Είναι οπαδοί κάποιας ομάδας χόκεϊ, που κέρδισε κάποιον αγώνα, ίσως και πρωτάθλημα. Και το ρίχνουν πανηγυρίζοντας για την ομάδα τους, κι όχι γιατί τους ενοχλεί να βρίσκεται εκεί.

Ο Λένιν έλεγε πως με ένα όπλο σαν το Χόλιγουντ, θα μπορούσε να κυβερνήσει τον κόσμο.

Σήμερα που ο κόσμος δεν κυβερνάται από χώρες και κυβερνήσεις, αλλά από εταιρείες και πολυεθνικές, το μέλλον του διαγράφεται ζοφερό. Μια ματιά στις “υπερβολές”, τις “επιστημονικές φαντασίες” και τα άλλα “παραμυθάκια” του Χόλιγουντ θα σας πείσει πως η ζωή αντιγράφει την τέχνη.

Ή μήπως η τέχνη χρησιμοποιείται για να γίνει πιο ανεκτή η ζωή;

Κάμερες στους δρόμους, κοριοί στα τηλέφωνα, spyware στους υπολογιστές. Και για κερασάκι στην τούρτα, τηλεκατευθυνόμενες κάμερες για να μπορούν να φτάνουν στην πιο απομακρυσμένη περιοχή με το ελάχιστο κόστος.

Βρισκόμαστε ήδη στην εποχή της απόλυτης παρακολούθησης, και το γεγονός πως οι περισσότεροι αδυνατούμε να την παρακολουθήσουμε δεν αλλάζει το ίδιο το γεγονός.

Ο πολίτης που αναζητά την γωνίτσα του, το καινούριο τηλεοπτικό σόου που θα αναπληρώσει την νυχτερινή του έξοδο, το πολυτελές εστιατόριο που θα καλύψει την ανεπάρκειά του, τα καινούρια ρούχα ή τα καινούρια γκάτζετ που θα χτυπήσουν την δημόσια σφαίρα, δεν διαφέρει πλέον σε τίποτα από εκείνο το πρεζάκι που αναζητά το πενηντάλεπτο για να πάρει τη δόση του, που μετά βδελυγμίας ο ίδιος απορρίπτει.

Τον περασμένο Ιούλιο έγραφα στην “Πρέζα κι ευτυχία” πως “Γέμισε η χώρα πρεζάκια. Πρεζάκια όχι σαν αυτά που ψάχνουν για το σίσα, αλλά ακόμα χειρότερα. Πρεζάκια που φτιάχνονται με την ψευδαίσθηση της ευτυχίας“.

Και οι δύο τη δόση τους αναζητούν. Απλώς ο ένας πεθαίνει σύντομα. Ο άλλος πεθαίνει αργά και καθημερινά.

Και στις δύο περιπτώσεις όμως, μάταιος θάνατος.

 

 

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →